Een optreden van Laibach levert weliswaar altijd een gedenkwaardige avond op. Maar ja, een wortelkanaalbehandeling is ook gedenkwaardig.
De Sloveense band staat donderdag in Paard. Ze bestaan al bijna veertig jaar, en in die veertig jaar zijn ze gearresteerd omdat ze een dictator beledigden, verboden geweest, en uitgescholden omdat ze te veel met dictators heulden. Bij hun shows tref je neo-nazi’s die gecharmeerd zijn van de militaristische stijl met uniformen, vlaggen en kruizen, en kapotmoeilijke muziekluisteraars die juist de ironie van dat alles kunnen waarderen.
Dit keer doet Laibach de liedjes van The Sound of Music, als verwijzing naar hun bezoek aan Noord-Korea in 2015. Noord-Koreaanse schoolkinderen leren namelijk Engels met behulp van die musical, vandaar. Wat we dus kunnen verwachten: sociaal-realistische Pyongyang-kunst op de achtergrond, terwijl zanger Milan Fras, die al zijn hele leven op precies één toonhoogte zingt, gehakt maakt van het toonladderliedje Do-Re-Mi.
Sowieso grossiert de band al sinds de jaren tachtig in duistere covers van vrolijke liedjes (Life is Life, Jesus Christ Superstar), dus de paaltjes worden niet bepaald meer verzet met deze tour. Toen de Slovenen in de jaren tachtig, gehuld in bruine overhemden, de Queen-hit One Vision coverden in het Duits (‘Eine Rasse und ein Traum, ein starker Wille!’), kon je daar nog een ironische steek richting Freddie Mercury in zien. Om met het moordenaarsregime van Noord-Korea te flirten, zijn echter wel heel veel kwakjes ironie-saus nodig. Echt overtuigend is het allemaal niet, en bij het ter perse gaan van deze krant was het optreden nog niet uitverkocht. De al even oude Billy Ocean staat de maandag erop in dezelfde zaal, en hij zit al vol.
Aan de andere kant, het is wel fucking Laibach. Verguisd, verboden, tot bad guy in een superheldenstrip gemaakt. Sommige bands, zoals Motörhead en de Sex Pistols, zijn veel groter dan de muziek de ze maakten, en Laibach valt ook in die categorie. En de vernieuwing mag er na al die jaren dan wat af zijn, maar met hun industriële geluiden en harde gitaren was het niet alleen een controversiële band, maar ook een invloedrijke. Zonder Laibach was er geen Rammstein, en geen Nine Inch Nails. Hun optredens zijn bovendien meer dan een band die wat liedjes speelt. Het is, zoals ze het zelf noemen, ‘totalitaire pop art’. En zo vaak gaan ze niet meer langskomen in Nederland, want de band bestaat per slot van rekening al bijna veertig jaar. Toch maar gaan: het wordt in elk geval gedenkwaardig.
Laibach, Paard, 21 maart, 20:00, €27,50