In de Italiaanse film Suspiria vertrekt de jonge danseres Suzy vanuit VS naar een balletschool in Freiburg. Als ze voet op Duitse bodem zet, komt ze gelijk in een hevige wolkbreuk terecht. Het lijkt wel of de elementen willen voorkomen dat ze de dansacademie bereikt, want daar is het niet pluis, blijkt al snel. Een van de danseressen komt erachter dat er boosaardige krachten schuilen in het statige schoolgebouw, ze vlucht naar haar huis.

Regisseur Dario Argento gaat vervolgens gelijk vol gas en de vrouw wordt op zeer spectaculaire wijze om zeep geholpen door een mysterieuze entiteit. Niet alleen wordt ze een aantal keer met een mes gestoken. De moordenaar legt een strop om haar nek en duwt haar door een dakraam.

De scène lijkt te eindigen met een bungelend lijk in de hal van het appartementencomplex, maar de bloeddorst van Argento is nog niet helemaal verzadigd: het hoofd van een huisgenote wordt doormidden gekliefd door een glasscherf uit het dakraam.

Het zijn absurde moorden die helemaal passen in de Italiaanse giallo-traditie uit de jaren zestig en zeventig. Giallo is Italiaans voor ‘geel’ en de term verwijst naar de covers van populaire crime-pulpboekjes die deze kleur hadden. Deze goedkope pockets vormden dan weer de inspiratie voor het filmgenre.

Alles in Suspiria is overdreven. De kleuren spatten van het scherm. De soundtrack gemaakt door de progrock-hippies Goblin is veel te opdringerig. Dan hebben we het nog niet eens gehad over het ronduit bizarre gevecht dat Suzy heeft met een agressieve vleermuis.

Luca Guadagnino, regisseur van de remake, kiest voor een heel andere aanpak. Zijn versie speelt ook in 1977, maar de plaats van handeling is West-Berlijn. Het is de zogeheten ‘Duitse Herfst’: terreurbeweging Rote Armee Fraktion is heel actief en de angst voor aanslagen is groot.

Daarnaast is West-Berlijn een eiland in de DDR, de Koude Oorlog is er sterk voelbaar. De kauwgumbalkleuren van Argento maken dan ook plaats voor vaal rood, grijstinten en vies bruin. De soundtrack, gecomponeerd door Thom Yorke van Radiohead, is verstild en klaaglijk. De toon van de film is veel serieuzer dan die van het origineel.

Tilda Swinton speelt Madame Blanc, de directrice van de school. Onlangs werd bekend dat zij ook de rol van de psycholoog Dr. Klemperer, een stokoude man, op zich heeft genomen - hoewel deze volgens de aftiteling door ene Lutz Ebersdorf zou zijn vertolkt.

IJverige speurders op het internet ontdekten echter dat deze Ebersdorf helemaal niet bestaat. Om Klemperer te spelen zat Swinton elke dag vier uur in de grime. De make-upafdeling liet zelfs een geslachtsdeel fabriceren om het er allemaal zo echt mogelijk uit te laten zien.

De horror in de nieuwe Suspiria is bedoeld om te schokken. Dat lukte uitstekend, zo bleek in april toen Guadignino al een klein stukje van zijn film liet zien op een festival. In die scène wordt een danseres door de heksen in de dansschool zo verwrongen dat haar botten breken. Een deel van het publiek werd er lichtelijk onpasselijk van.

Dus wellicht is een stevig ontbijt nuttigen voor aanvang van de film aanstaande zaterdagochtend niet al te verstandig.

Suspiria Kijkhuis, Zaterdag 10

november (al om 11:30 uur!), € 9