Studentenleven
Boomknuffelaar: ?Ik ben geen hardloper?
donderdag 14 juni 2018
‘De eerste drie uur vlogen voorbij.’ © Taco van der Eb

Door Sebastiaan van Loosbroek ‘Het is moeilijker dan het eruitziet’, zegt een studiegenoot van Fin Hudson (21, Engelstalige bachelor psychologie). ‘Deze man schrijft geschiedenis’, voegt een ander eraan toe.

Hudson omhelst al bijna vijfeneenhalf uur een grote boom bij het Leids Universitair Sportcentrum en hoopt het wereldrecord boomknuffelen van een Canadees meisje te verbreken. Dat record staat op acht uur. Met de actie wil hij namens het Wereldnatuurfonds (WWF) aandacht vragen voor natuurbehoud. ‘Ze doen veel voor de wereld en ik wil hen aan donaties helpen’, vertelt Hudson.

Waarom door een boom te knuffelen? ‘Ik ben niet echt een hardloper, dus ik moest een andere manier verzinnen dan een sponsorloop. Toen leek het me wel wat om een record te breken. Het record moest dan wel aan de natuur zijn gerelateerd, en dat werd boomknuffelen.’

Om zijn poging officieel te laten vastleggen, schreef hij een motivatiebrief naar Guiness World Records. De organisatie gaf groen licht en stuurde hem een lijst criteria. ‘Er moet continu een camera op me gericht zijn waarbij niemand door het beeld mag lopen, per shift van vier uur moeten twee getuigen me de hele tijd in de gaten houden en datzelfde geldt voor degenen die de tijd bijhouden’, legt hij uit.

‘De shiftwissel moet worden vastgelegd in een logboek. Ik moet staan zonder ondersteuning, maar mag met mijn voeten wel op een handdoek staan. En ik moet natuurlijk m’n handen de hele tijd in elkaar geklemd om de boom houden.’

Dat laatste is soms een uitdaging, geeft hij toe. ‘Ik ben bang om bezoekers in een reflex een hand te geven.’ En ook bij jeuk moet hij scherp blijven. ‘Bij jeuk op m’n hoofd wrijf ik er gewoon mee langs de boomstam.’

Na ruim vijfeneenhalf uur voelt hij zich nog redelijk goed. ‘De eerste drie uur vlogen voorbij: het is alsof ik in trance ben. Ik voel wel pijn in m’n benen en rug, en een beetje in m’n polsen. Gelukkig heb ik nog geen tintelingen in m’n armen gehad. Mijn benen kan ik nog strekken als er kramp opkomt, mijn armen niet.’

Mensen uit zijn omgeving waren verbaasd dat hij acht uur een boom wilde omhelzen, maar Hudson relativeert: ‘Acht uur klinkt nog niet echt gestoord. Het is één werkdag. Dan zit je de hele dag achter een computer, nu leun ik een dag tegen een boom.’

Zodra hij de zes uur nadert, merkt hij dat het steeds zwaarder wordt. ‘Ik begin het nu te voelen. Gelukkig heb ik vlak van tevoren goed mijn best gedaan op het toilet, maar ik moet inmiddels een beetje plassen.’ Ook daar is hij op voorbereid. ‘Als ik het echt niet meer kan ophouden, belt een van de getuigen een vriend van me. Die komt dan hierheen met een fles.’

Hij heeft nog wel even te gaan, want Hudson neemt geen genoegen met een mager record. ‘Het liefst wil ik er een uur overheen, omdat ik het niet leuk vind voor het meisje in Canada als ik het record met maar een paar minuten breek.’

Een paar uur later, om kwart voor zes ’s middags, is hij de Canadese voorbijgestreefd. Nog een half uur later, na precies achtenhalf uur, schrijft hij geschiedenis met een nieuw wereldrecord en laat hij de boom voorzichtig los. ‘Ik kom nu in ieder geval in de database van Guiness World Records te staan.

Hopelijk kom ik hiermee ook in het Guiness Book.’ Al vindt hij het opgehaalde bedrag van ongeveer 500 euro belangrijker. ‘Ik hoop dat het wordt besteed aan het planten van bomen in de Amazone, of in Nederland.’