Dave (19), een van ‘s werelds beste kajakkers, leunt tegen de bar van de Hairy Lemon, een klein eilandje in de Westelijke Nijl, Oeganda.
Het is bloedheet en vochtig. Voor hem een rij flessen bier en shotglazen. Leeg. Dave: ‘Ik deed het gewoon man, ik deed het gewoon. De onderste drie bij 6000, een kwartier nadat ik een halve fles whisky achterover had geslagen.’
Vertaling: hij heeft ooit in tamelijk beschonken toestand al kajakkend de laatste drie mijl van een klasse vijf stroomversnelling in de rivier de Payette (Idaho, USA) overleefd.
Ik heb de dag hiervoor mijn eerste uitje in een kajak gehad en ben onder de indruk. Zowel van de stroomversnellingen in de Westelijke Nijl, als van het wapenfeit van Dave. Hij kan er mooi over vertellen. Tevreden sluit hij af met: ‘Bad decision, good time.’ Dan kijkt hij nauwkeurig naar het middelste shotglas, draait het ondersteboven en zegt, meer tegen zichzelf dan tegen ons: ‘It was a good time, but also a bad time.’
Aan die uitspraak denk ik vaak terug, terwijl ik de kajakkers op de Hairy Lemon beter leer kennen. Dave is de man die ‘ten before ten’ gaat, en dus tien shots voor tien uur ’s ochtends neemt. Nog een huisregel: wie te laat komt opdagen voor het ontbijt krijgt ter plekke een beer funnel in de mond geduwd (ook als je nog in je tent ligt te slapen).
Volgens Dave gaan alcohol en extreme sporten altijd samen. ‘Je zoekt die grens op omdat je de sport wil vooruithelpen. You’re pushing adrenaline. Je probeert jezelf te uiten op de meest eerlijke manier mogelijk. Je zoekt je eigen fysieke grenzen op. En dan zoek je die grens dus altijd op.’
De barman probeert Dave tot nog een shot te verleiden. ‘Even it out man! You’re at 75ml now, make it an even 100!’ Dave protesteert, maar de barman weet hoe hij het beste in zijn clientèle naar boven kan halen: ‘You’re a pussy man, a pussy’.
Dat gaat Dave te ver. Hij slaat het spul achterover en neemt er nog een. Conclusie: hij is geen pussy.
Een paar dagen later zijn we met de hele groep naar het vasteland vertrokken voor een jaarlijks festival. Overdag wordt er gekajakt, ‘s avonds is er feest. Ik hou het op een gegeven moment voor gezien en ga slapen.
Diep in de nacht tuimelen er een paar mensen mijn kamer binnen. Dave: ‘Hey, is het oké als we je kamer even gebruiken?’ Zijn vriendin begint op een spiegel witte lijntjes klaar te leggen. Opeens bedenkt Dave dat ik al een paar dagen aantekeningen aan het maken ben, en mezelf had geïntroduceerd als freelance journalist.
Hij valt tegen de muur, begint een half uur durend emotioneel betoog. Of ik alsjeblieft niets gemeens over ze wilde schrijven. Blijkbaar heeft National Geographic bij een eerder kajak-event een naar en moraliserend stuk over vermeend alcoholmisbruik geschreven.
Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf en de absolute wereldtop aan kajakkers mijn kamer bestormt om speed te snuiven verzeker ik Dave ervan dat mijn lezers echt niet opkijken van een beetje alcohol en drugs. Ik kom uit Leiden, leg ik ze uit, en een gemiddeld huisfeest zag er vroeger ook zo uit.
‘Oké man! Weet je zeker dat je zelf niets wil?’ Ik wijs het aanbod beleefd af. Wat er nog aan speed over is neemt Dave tot zich, en plotseling is mijn kamer weer stil.
Moraliserend? Ik vind het ergens wel vertederend. Ik voel me vooral heel erg volwassen. Ik ga weer slapen.
Benjamin Sprecher is universitair docent bij het Centrum voor Milieuwetenschappen