Studentenleven
Column: Takenpakket
donderdag 25 januari 2018

Ik moet jullie wat bekennen: ongeveer een jaar lang kreeg ik honderdvijfendertig euro per maand van DUWO. Die ene met een ‘W’ ja. Niet eens van die oh-zo-aardige overheidsinstantie dus, maar juist van diegene waar je normaal gesproken geld aan betaalt.

Daar moest ik uiteraard wel wát voor doen. Met in totaal vier studentbeheerders hadden we de eervolle taak om hetzelfde aantal flats op Flanorpad brandveilig en leefbaar te houden. In feite werd er van me verwacht dat ik pizzadoos-gerelateerde verzameldwang voor nooddeuren zou opsporen en er vervolgens wat van zou zeggen.

Oh en om de week moest ik een uurtje op ons kantoor zitten om zo af en toe een welkomstgesprekje te voeren, een lampje uit te delen of mensen wc-papier te geven.

Wel heb ik één keer iemand bijna letterlijk uit de brand mogen helpen. Een huisgenoot had namelijk – geheel doordacht – wat wierook aangestoken, deze laten rusten op een kartonnen eierdoosje en het ietwat ontvlambare geheel op zijn bed gelegd om daarna de deur uit te gaan.

Nadat de gang opeens verdacht veel weg had gekregen van een kinderdisco met een nogal enthousiaste rookmachinebediende, besloot ik wat deuren open te gooien en vond in zijn kamer de oorsprong. Ik had het zonder twijfel ook gedaan zonder dat salaris, maar door dat brandje te blussen leek het in ieder geval even alsof mijn handelen ook daadwerkelijk wat waard was voor hen die in feite mijn salaris betaalden: flatgenoten. Die konden het wel waarderen dat zijn kamer nog enigszins heel was en die van hen daarmee dus ook.

Toch kriebelde het, die honderdvijfendertig euro per maand voor een barre twee kantooruurtjes plus af en toe wat kleine klusjes. Salarisvermindering aanvragen zag ik dan weer niet zitten, dus besloot ik het maar anders aan te pakken. Mijn werkzaamheden zouden gewoon wat meer waard moeten worden, of ik zou mezelf terugverdienen door ervoor te zorgen dat er andere kosten omlaaggaan.

Ik contacteerde mijn directe leidinggevende bij DUWO en stelde haar voor dat ik wat projectjes op me zou nemen: nagaan of plastic afval scheiden mogelijk is en uitzoeken hoeveel er eventueel bespaard kan worden door zonnepanelen neer te leggen op de daken. Voor zover ik weet krijg je namelijk geld toe voor goed gescheiden afval en zonnepanelen zijn inmiddels ook rendabel – zeker voor onze platte daken. Zo zou de leefbaarheid voor iedereen op de wereld wat omhooggaan en de rekening van iedereen op Flanorpad wat omlaag.

Een lachje en de boodschap dat dat niet bij mijn takenpakket hoorde was het enige wat daarop volgde. Nu, een jaar later, vraag ik me nog steeds af bij wie dan wel.

Mattijn de Groot is student wijs­begeerte