Door Vincent Bongers ‘Het is weleens fout gegaan’, zegt fotograaf Merijn Soeters (36), die al sinds zijn studententijd de roeisport met de camera volgt. ‘In 2011 zat ik op een catamaran om foto’s te maken van een wedstrijd op de Amsterdamse Bosbaan. In een van de drijvers bleek een lek te zitten. Toen we omsloegen, was het een kwestie van watertrappelen. Ik had twee camera’s bij me, maar ik wist er maar eentje te redden. De andere overleefde het niet. Toch een schadepost van duizenden euro’s.’
Andere ontbering: ‘Door kou verstijfde vingers waardoor ik de knoppen van de camera niet meer kon bedienen.’ Maar geeft hij toe: ‘Ik lig ook vaak genoeg in het gras met de zon op mijn hoofd foto’s te maken.’
Zondag werd Tien jaar langs het water gepresenteerd: een koffietafelboek van anderhalf kilo met bijna 250 van zijn roeifoto’s.
‘Ik ging in 2001 aan de Universiteit van Amsterdam sociale psychologie studeren en roeien bij Skøll’, vertelt Soeters. ‘Ik deed daar ook bestuurswerk en was vaak aanwezig bij wedstrijden. Eerlijk gezegd: zo’n hele wedstrijddag is best saai, dus ik verveelde me vaak een beetje. Ik heb toen een spiegelreflexcamera geleend van een vriend, en begon foto’s te maken voor onze site.
Toen mensen begonnen te mailen dat ze foto’s wilden kopen, dacht ik: hier zit handel in. Toen ben ik wat gaan bluffen, en begon ik beelden aan te bieden bij kranten. Met succes: sinds twee jaar ben ik fulltime fotograaf.’
Roeien is een heel esthetische sport, vindt hij. ‘De roeiers, de riemen en de boten op het water vormen allemaal lijnen. Dat lijnenspel is heel fraai. Daar komt nog bij dat roeiers mooie atleten zijn.
Ik ben wel steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Voor de Varsity (de belangrijkste studentenroeiwedstrijd van het jaar, red.) heb ik een vliegtuig gehuurd en luchtfoto’s gemaakt. Dan hang je met twee camera’s half uit een deur boven de boten. Verder ben ik ook wel bezig met onderwaterfotografie. In Nederland werkt dat alleen niet al te best vanwege het vaak troebele water.’
Kletsnatte kleren
Soeters trekt inmiddels de wereld over om wedstrijden te volgen. ‘Het fijne aan het roeien is dat je heel dicht op de sporters kan zitten. Het is een relatief kleine sport en de atleten zijn heel benaderbaar. Ik ben bijvoorbeeld mee geweest op de trainingskampen van zowel de vrouwen als de mannen voor de Olympische Spelen in Rio.
Ik lag dan gewoon op de kamer met twee mannen die ergens in Frankrijk ’s ochtends vroeg in de kou gingen trainen. Bij terugkomst probeerden ze hun kletsnatte kleren te drogen op een klein, slecht werkend kacheltje. Heel spartaans allemaal. De vrouwen zaten in het zonnige Sevilla, dat was een stuk prettiger.’
Ook de zogeheten seat races, het tegen elkaar strijden om de selectie voor de Spelen te halen, legde hij vast. ‘Dat is heftig: ze vechten echt om een plekje in de boot. Ik zit dan ergens op het water naast een soort Louis van Gaal van de roeibond foto’s te maken. Voor de afvallers is het heel emotioneel. Het is moeilijk om nog dagen in het trainingskamp te moeten verblijven terwijl je weet dat je niet naar Rio gaat.’
Hij maakt heel bijzondere momenten mee, zegt Soeters. ‘Afgelopen september werd de dames-dubbelvier wereldkampioen in de Verenigde Staten. Toen Nicole Beukers, die bij het Leidse Njord roeit, weer aan wal was, kreeg ik ook een knuffel. Dat was wel een fantastisch moment.
Ik ben uiteraard geen onderdeel van het team. Ik maak ook wel foto’s waar niet iedereen blij mee is. Als een boot omslaat, wat op dit niveau vrijwel nooit gebeurt, dan druk ik de knop ook in.’
Mannen en vrouwen bekijken zijn werk wel anders, merkt Soeters. ‘Er zijn roeisters die het niet prettig vinden om naar hun eigen door de inspanning verwrongen en bezwete gezichten te kijken. Jeetje wat lelijk, denken ze dan. Mannen vinden het juist vaak stoer om zichzelf voluit te zien gaan.’
Merijn Soeters, Tien jaar langs het water. 224 pgs, € 35,