Het is heel erg hip om op feestjes te zeggen dat je nooit televisie kijkt. ‘Een tv zei je? Nee, die heb ik toen ik halverwege Marie Kondo’s boek was, de deur uit gedaan. Hij bracht me gewoon geen geluk meer, snap je?’ Je nipt even aan je glas Hugo, ‘Het is ook zo’n verspilling van je tijd, dat televisie kijken. In plaats daarvan kleur ik nu mandala’s in, in mijn kleurboek voor volwassenen. Gewoon heel erg leuk!’
Als ik iets moet noemen wat ik gewoon heel erg leuk vind, is het drama. Begrijp me niet verkeerd, geen werelddrama’s zoals oorlogen of natuurrampen. Daar heb ik gewoon heel erg een hekel aan. Nee, ik heb het over klein drama met niet al te ernstige gevolgen. In een goede week heb ik genoeg aan het drama in mijn studentenhuis (negentien huisgenoten bieden heel veel opties, gelukkig), maar meestal behoeft dit enige aanvulling. De Twitter-timeline voelt vaak net iets te afstandelijk en als je zelf gaat zitten stoken in de familie-appgroep, worden al die kerstdiners heel erg ongemakkelijk. Er is geen betere plaats voor drama dan op de vertrouwde Nederlandse televisie.
Verreweg mijn favoriet is Ik Vertrek, op zondagavond. Je week afsluiten met zoveel misère, terwijl je zelf met je luie krent op de zetel ligt en een zak wokkels wegkaant. Wat een geluk, wat een rijkdom. Een hostel in een afgelegen Duits dorp, een sjambre doot in Zuid-Frankrijk of (toch wel de highlight van vorig jaar) een pannenkoekenrestaurant in Gambia, de setting maakt niet zoveel uit. De desbetreffende taal wordt meestal toch niet gesproken, met als gevolg dat de tienjarige zoon de loodgieter moet bellen. En dat zijn ouders dan kwaad worden omdat ‘ie niet wat details heeft verzwegen. Smullen.
Toegegeven: soms kijk ik ook wel eens een programma met minder ellende.
Heel Holland Bakt is daar een goed voorbeeld van. Pastelkleurige keukenmixers, dito kleding. Juryleden die tijdens het bakken wat tips geven zodat het baksel nooit volledig faalt. Ingrediënten die moeiteloos worden uitgeleend. En dat alles onder zo’n spierwitte feesttent ergens op een kneuterig landgoed. Waar tussendoor wordt gejeu-de-bould. De kindse onschuldigheid die ervan afdruipt, ontroert me oprecht.
Het enige wat nog een beetje wegheeft van drama bij Heel Holland Bakt is dat als het heel hard regent, André van Duin een dweil moet pakken.
Niemand die ooit uitglijdt over iemands crème anglaise die een ander woedend op de grond heeft gegooid omdat de lichtgele smurrie is gaan schiften. Nooit eens iemand die iets roept in de trant van ‘Als je nu nog één keer bij me spiekt, sla ik je op je muil met een bakplaat.’ Gemiste kansen. Al probeerde een kandidaat dit jaar de jury om te brengen door shotglaasjes in haar taart te verstoppen. Er is nog hoop.
Niet voor die kleurboeken trouwens. Gooi die gewoon weg, kom nou.
Femke Blommaert studeert taalwetenschap