Volgens criminoloog Anthony Platt moeten intellectuelen ook activist zijn, zo meldde Mare eerder deze maand. Het zou zelfs je academische werk kracht bijzetten. Oké dan maar; ik ga op onderzoek uit.

Via Facebook kom ik erachter dat er volgende week geprotesteerd zal worden tegen een sponsor van het concertgebouw in Amsterdam. Ik zocht de klaarblijkelijke boosdoener op via Google en kreeg een filmpje over innovatie te zien wat eindigde met de boodschap: ‘Samen maken we de toekomst.’

Wat kan er nou verkeerd zijn aan een bedrijf met zo’n slogan, wanneer datzelfde bedrijf ook nog eens de culturele sector een financiële impuls geeft? Gestoorde activisten van tegenwoordig.

Vinden ze investeringen in de culturele sector misschien onzin? Nee, integendeel. Dat het om Shell gaat die zichzelf in een goed daglicht zet, dat zit ze dwars. Die oliedomme wereldvervuilers zouden geen wit voetje mogen halen bij de kunstenaars.

Dat de producten van Shell niet bepaald bijdragen aan een beter milieu, dat weten we inmiddels ook wel. Dat het bedrijf daardoor niet een deel van de opbrengsten weg zou mogen geven als goedmakertje, lijkt dan weer lastig te verklaren. Wat is er mis met een beetje vrijwillige belasting?

Oh ja, bedrijven moeten nog wel een beetje herkenbaar blijven. Wanneer we namelijk schaapskleren verkopen aan Shell, dan weten we niet meer wie de grote boze wolf is.

Toch zou het onnodig zijn om Shell daarmee het recht te ontnemen sociaal bij te dragen door middel van sponsoring. De olieboeren moeten zich gewoon iets gaan afvragen: doet datgene waarin ze investeren iets om het probleem te verlichten wat zijzelf aanrichten?

Misschien dat een concert afleiding biedt om de klimaatstress te verlichten, maar verder doet het weinig aan het probleem zelf. Ze mogen bijvoorbeeld wel wat extra investeren in een windmolenpark, groen openbaar vervoer of iets tegen de vleesindustrie. Die laatste behoort dus ook tot een van de grootste vervuilers van de aarde, maar hé, laten we onze aandacht vooral blijven focussen op de liefdadigheden van een oliemaatschappij.

Shell gaat voorbij aan het doel wat het hoort te bereiken, maar de activisten die tegen het bedrijf strijden ook, wanneer ze de liefdadigheden van Shell afkeuren. Het gaat er vooral om dat de vervuiler nog tekortschiet in het compenseren om het morele break-even punt te bereiken – en inderdaad, misschien helpt een concertgebouw steunen daar niet bij. Aan de andere kant, waarom zouden we zo negatief doen?

Oh ja, ik zou nog boodschappen doen voor vanavond. Ik parkeer mijn tweedehands fiets voor de slager, vraag om een halve kilo lamsvlees en denk nog even na over alle dingen die Shell beter zou kunnen doen.

‘Mag het ietsje meer zijn?’ vraagt de man met een bergje lam voor zich op de weegschaal.

‘Ja hoor.’

Mattijn de Groot is student wijsbegeerte