Het begon al met de inpassing van het gebouw in het bestemmingsplan van de gemeente Leiden. Er is voor gekozen om niet af te wijken van dit plan. Hoger bouwen dan 22 meter is in dit plan niet toegestaan. Daardoor konden de verdiepingen maximaal vier meter worden: erg krap voor het inpassen van labs, bleek later. Ook met betrekking tot onderhoud blijft dit voor problemen zorgen.

‘Dit soort wezenlijke uitgangspunten moeten meer ter discussie gesteld worden gedurende het ontwerpproces’, schrijft het bureau, dat het onderzoek op verzoek van het college van bestuur deed.

Er is veel geld uitgegeven om ontstane problemen tijdens de bouw alsnog aan te passen. Het was beter geweest om dit vooraf af te stemmen. Er is destijds voor gekozen om het werk in drie percelen aan te besteden: een bouwkundig perceel, een installatietechnisch perceel en een perceel voor de inbouw van de laboratoria. Die aanpak werkte niet goed. De keuze om de installateur (perceel 2) apart te selecteren en vervolgens onder te brengen bij de bouwkundig aannemer (perceel 1) heeft ongelukkig uitgepakt. De bouwkundig aannemer was hierdoor gedwongen met een partij samen te werken die niet zijn voorkeur had, wat de samenwerking niet bevorderde.

Het project heeft last gehad van de recessie in de bouw. Daardoor hebben de uitvoerende partijen, met name de installateur, laag aangeboden. Verder werden er diverse reorganisaties doorgevoerd bij verschillende partijen. Dat zorgde weer voor frictie bij de bouw. Het is van belang dat niet alleen een lage prijs een rol speelt bij de aanbesteding, aldus het rapport.

De oplevering van het gebouw was zes maanden later dan gepland, maar dat is een ‘beperkte vertraging voor een complex project’.

Het gebouw is ook meteen opgeleverd aan de faculteit. Die kreeg met alle kinderziekten te maken. Als fase twee van het campus af is, krijgt eerst de afdeling Vastgoed de gebouwen in beheer. Na een tijdje proefdraaien wordt dan pas het gebouw overgedragen aan de faculteit.