‘Goedemiddag! Mag ik je wat vragen? Wat studeer je?’ Ze willen het dolgraag weten, de mensen in iets te grote jassen die je een krantenabonnement proberen aan te smeren, nét voordat je de trein wil pakken op Leiden Centraal.
Ongeacht welke studie dit is, de inhoud van de krant die ze verkopen, sluit daar feilloos op aan. Ik glimlach dan altijd lief, bedank de persoon in kwestie en vertel hem of haar dat ik al een online abonnement heb.
Dat is niet helemaal waar. Mijn ouders hebben een klassiek abonnement en dan kun je de krant ook online lezen. En toch doe ik dat laatste niet.
Ik lees veel te weinig voor iemand die schrijft. Sterker nog, ik lees ook te weinig voor iemand die niet schrijft.
Als twaalfjarige lag bij ons thuis het Volkskrant Magazine altijd over de rand van het nooit gebruikte bidet dat naast het toilet stond. Zodoende bracht ik al mijn uren op de wc door met Sylvia Witteman en later met Hanna Bervoets.
Acht jaar later heb ik een spanningsboog van 140 tekens - dat is niet eens een toiletbezoek waard. In plaats van dat ik nieuws op een klassieke manier tot mij neem (tv, radio en papier), geef ik mijn kennisvergaring uit handen en laat ik de algoritmes van Mark Zuckerberg en Jack Dorsey hun werk doen. Precies datgene waar ik in ben geïnteresseerd, verschijnt op mijn tijdlijn.
Dat is een zorgelijke ontwikkeling. Uit alle berichtgevingen destilleer ik een zuiver concentraat dat aansluit op mijn interesses. Enerzijds erg prettig: ik zie graag dat mensen zich bezighouden met dezelfde dingen als waarmee ik me bezighoud. Dan heb je iets om over te praten op feestjes. Nog prettiger is dat mijn eigen mening constant wordt bevestigd door anderen.
Anderzijds jammer: er zijn vast genoeg andere interessante mensen op dat feestje, waarmee ik minder snel een praatje zou maken.
Om die reden kocht ik afgelopen weekend, in zo’n klein krantenwinkeltje waar de grootste bron van inkomen waarschijnlijk de verkoop van sigaretten is, een zaterdagkrant. En maakte ik die hele zaterdag vrij om voor de rest niets anders te doen dan die krant te lezen. Het algemene nieuws, maar ook de reportages in de extra bijlage en het sportkatern waarvan ik altijd luidkeels roep dat het papierverspilling is.
Toegegeven: met het Zweeds raadsel dat twee volledige pagina’s besloeg (waaronder: zitbadje, vijf letters), had ik wat moeite. De perfecte reden om bij mijn puzzel-buurvrouw langs te gaan.
Koop een krant, zet koffie, ga aan tafel zitten, lees en breng je eigen puzzel-buurvrouw/oma/moeder een bezoek. En als je daar toevallig geen tijd voor hebt, of tijd voor wil vrijmaken: geef jezelf dan desondanks toch even een schouderklopje. Je hebt voor vandaag alvast één column gelezen.
Femke Blommaert is student taalwetenschap