Columns & opinie
Geen commentaar: Clusterfuck
Marleen van Wesel
donderdag 8 december 2016

What did we learn, Palmer?’ vraagt de CIA-chef in de laatste scène van de Coen Brothers-film Burn After Reading (2008), kort nadat hij het hele scenario al treffend en tegelijkertijd zonder enig benul heeft samengevat als: ‘What a clusterfuck.’

I don’t know, sir’, antwoordt zijn medewerker.

I don’t fucking know either. I guess we learned not to do it again.’

Yes, sir.’

I’m fucked if I know what we did.’

Misschien ging het zo. Na een ‘onvolkomenheid’ trok rector magnificus Carel Stolker afgelopen voorjaar de stekker uit een sollicitatieprocedure voor een hoogleraar. ‘Vanzelfsprekend vinden wij het belangrijk dat er lessen getrokken worden uit het gebeurde’, mailde Stolker nog naar een sollicitatiecommissielid dat verhaal kwam halen.

Oké, de frequentie van het woord ‘fuck’ lag iets lager, maar wat Het Gebeurde was? De advocaten van de universiteit kregen de opdracht tot onderzoek, maar van de uitkomst wilde de rector niet op de hoogte gebracht worden. Met vijfduizend medewerkers en ‘een permanente stroom van sollicitaties’, sta je als rector-magnificus ‘op flinke afstand’, verklaarde hij afgelopen vrijdag voor de rechter. Een sollicitant die zich benadeeld voelde, had de rector opgeroepen voor een getuigenverhoor, en eist deze week van de raad van bestuur zijn aftreden. (Zie ook: Op tv zou ik vragen: 'Bent u het lek?')

De sollicitant verzamelde vrijdag bewijs dat op niet geheel zuivere wijze informatie over hem in de sollicitatiecommissie was beland. De advocaten van de universiteit waren vooral druk met uitzoeken hoe díe informatie de vertrouwelijke commissievergadering weer had verlaten. Een excuus aan de sollicitant was er intussen bij ingeschoten. Welk commissielid was Het Lek? Was de een iets te dikke vriendjes met de sollicitant? En een ander trouwens iets te verbitterd? Een beetje onderling vertrouwen in elkáárs goede bedoelingen, hoe verkeerd die achteraf soms uitpakken, had de heren hoogleraren in het getuigenbankje wellicht goed gedaan. Zélf handelden ze immers uit gevoelens als bezorgdheid, rechtvaardigheid of hooguit onwetendheid. Volgens de sollicitant was er niet eens zoiets als: Het Lek.

Maar goed, laten we niet helemaal Jan Terlouw gaan bij het trekken van lessen uit Het Gebeurde. De universiteit kampt met meer personeelsproblemen. Neem de werkvloer van pedagogiek (zie Vernietigend rapport over pedagogiek). Die zal inmiddels simpelweg te onveilig voelen voor het wondermiddel ‘vertrouwen’. Intussen voelen de medewerkers van International Studies zich in het verre, onherbergzame Den Haag vergeten en genegeerd. In hun aanpassingsvermogen heeft de universiteit misschien juist iets te véél vertrouwen – of gewoon geen interesse, aldus twee hoogleraren eerder in Mare.

Een touwtje uit de brievenbus lijkt me weer andere problemen veroorzaken. I don’t fucking know either, hoor: wij klepperden vroeger gewoon met die brievenbussen en dat werkte ook prima. We hadden de aandacht en dat opende deuren. En vervolgens keken we samen Disney-films op video. Daarin viel op het eind nooit het woord clusterfuck.

Vijfduizend werknemers is veel. Je moet er niet aan denken dat ze met z’n allen aan je brievenbus komen klepperen. Maar het zijn wél vijfduizend mensen. Die hebben in plaats van ‘een flinke afstand’ soms juist een beetje aandacht nodig, voor hun goede bedoelingen, hun werk, gevoelens van onveiligheid en het treurige idee dat ze vergeten worden. Daarvoor zijn wellicht dingen nodig die in het echt niet bestaan, zoals een vleugje Disney-magie of gewoon meer tijd of meer geld. Of vijfduizend keer een knuffel van de rector tijdens de kerstborrel.