Eventjes was ik boos. Boos op de Volkskrant voor het namen en shamen van de stagiair. Had hij dat nou wel verdiend? Niet om zijn schaamteloze plak- en knipwerk te bagatelliseren, maar een plagiaatje is zo gepleegd. Vaak komt de letterdieverij voort uit het niet bekend zijn met de citeerregels omdat een andere discipline andere wetten voorschrijft. APA-stijl, MLA-stijl, Chicago-stijl of Vancouver-stijl; je ziet door de bomen het bos niet meer.

Aanhalingstekens vergeten? Bronvermelding op de verkeerde plek? Voetnoot in plaats van een directe verwijzing? Bam! Plagiaat! Academici zijn onverbiddelijk. Voor studenten betekent dit vaak onherroepelijk een dikke vette één op de cijferlijst en in het zwaarste geval een gedwongen sabbatical van een jaar. In het geval van de stagiair betekende het een definitief einde van zijn journalistieke carrière en ongetwijfeld ook een niet geringe deuk in zijn academische loopbaan.

Het is de nachtmerrie van elke docent, er ontstaat immers ook een smet op zijn of haar blazoen. Helaas wil er daarom richting studenten nog wel eens op ongepaste wijze een vingertje geheven worden als het vermoeden bestaat dat een stuk niet helemaal koosjer is. Ten overstaan van andere pupillen een nietsvermoedende student betichten van het stelen van andermans werk of een cijferlijst op naam met toelichting op Blackboard zetten: om dit duivelskind uit te bannen heiligt het doel alle middelen. Afschrikken is de beste tactiek om te voorkomen, ook al is dit niet altijd even netjes.

Eventjes was ik boos, maar niet lang. Je hebt boefjes en boeven. Als je journalistje wil spelen dan moet je toch echt beschikken over, zoals Volkskrant-ombudsvrouw Annieke Kranenberg het zo mooi noemde, een ‘journalistiek-ethisch kompas’.

Dat de stagiair geen journalistieke achtergrond had, kan niet verantwoorden dat een eenmalig vergrijp verwordt tot ‘veelplegerij’. Iemand die bewust hele passages uit andere media kopieert en als eigen werk bestempelt, is gewoon een ordinaire jatmoos. Dat hadden ze hem bij International Studies ook wel kunnen vertellen.

Hoe cru het ook is om deze jongen aan de schandpaal te nagelen, kon ik het nieuwsgierige Aagje in me niet beheersen en haalde ik zijn naam door Facebook en Twitter om te kijken hoe deze Leidse student er uit zag. Geen resultaat. De stagiair had, vooruitlopend op de onontkoombare shitstorm, alvast het licht uitgedaan.

De Volkskrant heeft er goed aan gedaan om de hand in eigen boezem te steken. Het beleid wordt aangescherpt en bovendien worden de stagiaires niet langer ‘in het diepe gegooid’. Daar kunnen ze hier aan de universiteit nog veel van leren.

Door ESHA METIARY