OH MIJN GOD, IS DAT EEN VAATWASSER?!’
Nee, beste lezers, dit is niet het relaas van die ene keer toen ik allerlei asses kickte in een spelprogramma op televisie en zo een stapel prijzen mee naar huis sleepte waar zelfs Oprah in haar kerstspecials een tintje bleker van zou worden, helaas. Bovenstaande zin zorgde ervoor dat ik ooit als enige uit 300 kandidaten gekozen werd om in een gigantisch appartement in hartje Amsterdam te wonen. Mijn enthousiasme was het grootst, zeiden ze. Fijn, want daar had ik niet eens moeite voor gedaan: ik ben van nature gewoon een heel erg enthousiast persoon. Dat werpt dus soms zijn vruchten af, omdat het doorgaans wel gewaardeerd wordt. Bovendien zijn vaatwassers gewoon awesome.
Toch heb ik lange tijd geworsteld met dat ongebreideld enthousiasme van me. Ik heb steeds geprobeerd om het te onderdrukken, omdat het niet cool is. Het is nu eenmaal niet zo stoer om blij te worden van volslagen random dingen als die ene soort pluizenrollers met grafische printjes bij de Hema of onverwacht ieniemini marshmallows bij je warme chocolademelk krijgen. Ik had het gevoel dat ik me eigenlijk een beetje voor dat enthousiasme moest schamen, want coole mensen zijn niet zo snel onder de indruk.
Mijn Lief is ook een stuk nuchterder. Hij is het die me rationeel langs alle schreeuwerige SALE!-bordjes heen loodst, die me vijf kilo boeken op de luchthaven weg doet leggen wegens bagagelimieten, die me al mijn interieurdecoratiedromen afpakt door de oppervlakte van ons appartement in vierkante meters op te dreunen. Ik loop eerder mijn hart dan het meetlint achterna, maar hij zorgt ervoor dat ik realistisch blijf.
Hij snapt echter wel dat ik er gelukkig van word. Mijn Lief kijkt dan ook niet verontschuldigend om zich heen als ik weer eens te hard praat en te weidse gebaren maak tijdens een verhaal, hij gaat er gewoon in mee. En hij staat niet hoofdschuddend langs de zijlijn als ik me tussen de kindjes door probeer te wringen in Madurodam, maar komt er spontaan een paar uit de weg duwen voor me. Echte liefde is dat.
Ik kan en wil mijn alom aanwezige enthousiasme dan ook niet meer wegstoppen. Hoe meer ik dat aanvaard, hoe blijer het me eigenlijk ook maakt. Dus blèr ik luidkeels mee met de Spice Girls in het openbaar. Ik koop die mini-aardbeienjampotjes waar je niks aan hebt als je meer dan een halve boterham wil smeren gewoon, juist omdat ze zo tiny zijn en ik dat leuk vind. En ik word er uitzonderlijk blij van. Schaamteloos.
Dus ja, ik weet wel dat blasé nu erg hip is en cynisme het nieuwe zwart, maar ik heb er persoonlijk gewoon geen talent voor. Zo cool ben ik dan maar niet.
Door Talitha Dehaene