Een paar jaar geleden werd ik op weg naar het station aangesproken door een man die prompt naast me kwam lopen. Hij zei: “Excuseer, mag ik je even zeggen dat ik je echt heel mooi vind? Ik wil je verder niet lastigvallen of zo. Fijne dag nog!”, en liep toen verder.
Ik moet er de laatste tijd vaak aan terugdenken, omdat het zo verbazingwekkend onschuldig was. Hoeveel vrouwen maken zoiets nog mee anno 2014? Hoofdschuddend las ik de virtuele commentaren op de vele catcalling-incidenten die, godzijdank, de laatste tijd steeds vaker aan de kaak worden gesteld. Steeds weer wordt beweerd dat het ‘alleen maar onschuldige complimentjes’ zijn, en dat vrouwen ‘gewoon dankbaar moeten zijn’. Zowel mannen als vrouwen delen deze mening. Ik snap er niks van. Het énige voorbeeld van een onschuldig compliment dat ik kan geven is die anekdote, op een totaal van honderden andere ongevraagde interacties met onbekende mannen op straat.
Wie oprecht gelooft dat catcalling zo onschuldig is heeft het zelf duidelijk nog niet meegemaakt. Het is ronduit vervelend om door de stad te lopen en letterlijk elke tien minuten aangesproken te worden door complete wildvreemden, die nooit zomaar tegen je zouden praten omdat je er toevallig erg sympathiek uitziet. Als vrouw word je altijd op je uiterlijk aangesproken. Als je reageert op ‘goeiemorgen’ of ‘wat zie je er mooi uit vandaag’ (als het al zo vriendelijk geformuleerd wordt, want veel vaker is het gewoon gesis, gefluit, gesmak of iets ronduit aanstotelijks), word je simpelweg niet meer met rust gelaten.
Het recht om ongestoord door de stad te lopen wordt je ontnomen, alleen maar omdat je toevallig dubbele X-chromosomen hebt. Op de koop toe wordt je recht om daar verontwaardigd over te zijn nog eens afgepakt, door mannen én seksegenoten, met dat eeuwige relativisme.
Het gaat bij catcalling niet alleen om creeps die meisjes op straat gaan aanraken of achtervolgen, maar ook ‘gewone’ mannen die het noodzakelijk vinden om elke derde vrouw die voorbij komt aan te spreken of na te roepen. Omdat het merendeel geen enge man is die je de bosjes in probeert te sleuren, geldt het opeens niet meer als een probleem.
Maar het is wel degelijk een probleem, zeker wanneer je als vrouw al bijna daadwerkelijk aangerand moet worden vooraleer je gelegitimeerd het ongewenste gedrag van mannen mag aanklagen. Je bent namelijk niet meer dan een ondankbaar kreng als je weigert om zomaar elke eis om aandacht van willekeurige vreemden op straat in te willigen. En zelfs dan heb je het vaak nog zelf gezocht, met dat korte zwarte jurkje van je.
Hoezo onschuldig?