‘En pass me nou eerst eens een biertje, voordat ik de spelregels aan jullie uitleg’, roept Gijs Druijf (20, werktuigbouwkunde) zijn windsurfgenoten toe. Stomend zitten zo’n tien van zijn halfnaakte verenigingsgenoten op elkaar gepropt in een jacuzzi. Het badje van twee bij vier laat de oevers van het Valkenburgse meer eruit zien als een soort ‘Playboy Paradise’. De wetsuits op half zeven, de borst bloot. Het is de Leids-Delftse Plankenkoorts op zijn best.
‘Wil je even voelen hoe warm het is?’ vraagt Josanne Mossink (20, rechten) aan de klappertandende Mare-journalist, die vanwege haar professionaliteit de blote mannenlijven probeert te negeren.
Van surfen is deze zaterdag niet veel terecht gekomen, want er moesten vlotten worden gebouwd. En wel met minimale middelen. Een paar balken, vier tonnen, stukken touw en pallets lagen de surfers op te wachten. Of dit het materiaal is waarmee je meren oversteekt, valt te betwijfelen. Toch zien de vlotten er stevig uit. Er hangt zelfs een tuinstoel achter één van de bouwsels, waarmee een soort waterfiets is gemaakt.
‘Een beetje handig zijn we wel, want we sleutelen ook altijd aan onze bussen’, aldus Druijf. Al de vlottenbouwers zijn namelijk lid van de busjescommissie van Plankenkoorts. Zij rijden de busjes volgeladen met spullen naar exotische surfspots, om daar de beste golven te pakken. De golven van het Valkenburgse meer zijn voor hen ‘appeltje-eitje’, ook al staat er vandaag een flinke bries.
‘Lieve leden, jullie gaan straks met het hele team op het vlot zitten. Vecht voor je leven, en loef of lei is er dit keer niet bij’, schreeuwt Druijf. Dit lijkt als poëzie, maar is surftaal voor ‘het maakt niet uit of je de ander linksom of rechtsom ramt’. Cees van der Geer (21, werktuigbouwkunde) lijkt dat ook niet uit te maken. Hij heeft zijn wetsuit achterstevoren aangetrokken. ‘Mensen, volgens mij heb ik in dit pak tieten’, roept hij, terwijl hij ze als een echte vent naar voren steekt.
Hoogste tijd om af te meren. Met zijn tienen kruipen de leden van Plankenkoorts elk hun vlot op en installeren zich in de starthouding. Met vervaarlijke blikken naar hun mede-vlotters, hijsen zij de surfzeilen omhoog.
‘Drie, twee, één’, en... er vergeet een team te starten. Het maakt de teamgenoten alleen maar fanatieker. Ze moeten om de boei heen, die honderd meter verderop drijft.
Het gaat harder waaien. Vechtend tegen de natuurkrachten en elkaar ploeteren de teams door. Voor een paar diehards duurt het te lang. Zij springen het water in en geven hun vlot een zetje in de goede richting. Uiteindelijk belanden twee van de drie teams in de oeverstruikjes. De jacuzzi lonkt.
Terwijl de zon een rode gloed over het meer laat vallen, warmen de strijders zich weer op in het badje. De vlotten hebben het overleefd. ‘Daar moet op gedronken worden’, schreeuwen ze, terwijl ze voorraden bier tevoorschijn halen. Het bleef nog lang nadampen aan de oevers van het meer.