Wat is er gebeurd?
‘Op Koninginnedag 2007 is Pascal in de buurt van onze woning in Hoogkarspel vermoord door twee mannen van rond de 38 jaar. Hij was zelf pas net 16 geworden. Hij kende de daders en is bij ze in de auto gestapt. Ze parkeerden ergens en Pascal werd in zijn nek gestoken. Hij was nog niet dood. De mannen zijn weggereden en hebben Pascal hevig bloedend achtergelaten. Ze wilden zijn telefoon en keerden terug. De hoofddader is toen twee keer met de auto over hem heengereden. Zo afschuwelijk, het is niet te bevatten.’
Waarom is hij vermoord?
‘Pascal gebruikte drugs. Hij dealde ook, maar dat was kruimelwerk. Pascal zou de daders slechte coke hebben verkocht. Ze namen wraak op hem.’
U geeft ook lezingen. Wat drijft u?
‘De dood van Pascal mag niet voor niets zijn geweest. Ik wil ouders waarschuwen en jongeren vragen te praten over hun problemen. We zijn naïef geweest en hebben signalen gekregen die we hebben genegeerd. Wat moet een kind bijvoorbeeld met twee telefoons? We vonden lege penhulzen op de kamer van Pascal. Daar snoof hij mee, maar dat kwam niet bij ons op, en we gaven hem gewoon een nieuwe pen. Een kind durft niet te vertellen dat hij met drugs heeft geëxperimenteerd. Terwijl dit soort dingen juist bespreekbaar moeten zijn.’
Nu staat u voor een groep studenten. Wat gaat u hen vertellen?
‘De lezing zal onder andere gaan over mijn ervaringen in het strafrecht. Ik ga vooral in op hoe er omgegaan wordt met slachtoffers en nabestaanden.’
Want op dat punt gaat veel mis?
‘In 2011 is er een wet aangenomen waarin staat slachtoffers en nabestaanden recht hebben op “correcte bejegening” - dat bewijst al dat er zaken niet in orde waren. Ik heb zelf het nodige meegemaakt. Veel vrienden en bekenden wilden bijvoorbeeld de rechtszaak bezoeken. Maar omdat er niet genoeg ruimte was, moest ik een lijstje maken met namen. Daar had ik onszelf niet opgezet. Prompt mochten we niet naar binnen. De bode was zo kort door de bocht en hard: “Je staat niet op de lijst dus je komt er niet in.” “Maar we zijn de ouders van Pascal”, zei ik. Dan sta je daar als nabestaande. Dat is echt vreselijk. Uiteindelijk lukte het toch om binnen te komen.’
Er ligt een wetsvoorstel om het spreekrecht voor slachtoffers en nabestaanden aan te passen. Houdt u zich daar mee bezig?
‘Ik ben verbonden aan verschillende organisaties voor nabestaanden en slachtoffers van geweldsmisdrijven en adviseer over het wetsvoorstel. Ik heb zelf twee keer gebruik gemaakt van het spreekrecht. Maar je mag haast niets zeggen. Niet over de zaak zelf en ook niet over de strafmaat. Dus dat werkt niet. Er ligt nu een wetsvoorstel om dat spreekrecht uit te breiden. Slachtoffers en nabestaanden krijgen dan de ruimte om hun mening te geven over bijvoorbeeld de hoogte van de straf en over de uitspraak. We willen dat alles gezegd mag worden, zonder onderbreking. Het voorstel is overigens nog niet door de Tweede Kamer.’
Hoe gaat het nu met u en uw gezin?
‘Naar omstandigheden best goed. We krijgen weer zin in dingen. We mogen ons gelukkig prijzen met hoe we ermee zijn omgegaan. Met andere slachtoffers en nabestaanden gaat het veel slechter.’
Lezing Jack Keijzer bij studievereniging CoDe
Do 23 oktober, 19 u, Kamerlingh Onnesgebouw, Grotiuszaal