Studentenleven
Column: Jong & burgerlijk
woensdag 4 juni 2014

Het is juni. Ik ben bijna 23. Ik verwacht terrasjes, cocktails en bruinverbrande benen wanneer ik mijn Facebook-feed check. Af en toe wat verdwaalde studieboeken. Maar geen bruidsjurken, nieuwbouwhuizen en zwangere buiken. En toch is dat precies wat ik krijg, elk jaar steeds meer, terwijl mijn Facebook-vrienden gemiddeld 20-25 jaar zijn. Ik vind dat eerlijk gezegd verbijsterend.

Kijk, ik snap dat veel mensen nog steeds huisje-boompje-beestje willen. Niks mis met burgerlijke idealen. Zelf wil ik ook wel trouwen en kindjes krijgen en hypotheken afbetalen. Maar later, wanneer ik groot ben. En dat is nou juist het verschil. Ik wil wel burgerlijk worden, maar nu nog niet. Want ik moet de kaap van een kwart-eeuw nog bereiken - wat weet ik nou helemaal over luieruitslag en brandverzekeringen? Niemand die zo jong is hoort daar toch eigenlijk wat over te willen weten?

Wat ik wil, is nog lekker lang studeren, doordeweeks uitgaan, spontane reisjes maken, geld aan dingen voor mezelf uitgeven, af en toe bij mijn ouders logeren en in de watten gelegd worden, uitslapen, soms een keer de vaat laten staan, eindelijk afstuderen en dan carrière maken, verhuizen wanneer ik daar zin in heb –misschien zelfs nog een keer naar het buitenland. Er zijn nog zat dingen te doen voor ik burgerlijk word.

Op je 23ste is daar ook nog voldoende tijd voor. Ik snap niet waarom het allemaal zo snel moet gaan: als je nu al een huis, een trouwring, een vaste baan en een baby hebt, heb je alle burgerlijke levensdoelen eigenlijk al bereikt. En dan kun je nog 18 jaar voor al die dingen zorgen, maar eens houdt het toch op. Je hele leven is dus eigenlijk al voorbij op je 41ste. Heb je nog net tijd over voor een midlife-crisis. Maar moet je dan nog gaan studeren, uitgaan en carrière maken? Ga je dan nog naar Amerika verhuizen? Nee, want dan zit je allang vast. En heb je nog eens 40 jaar leven voor de boeg, maar bitter weinig doelen meer. Dat is toch deprimerend?

Misschien ligt het aan mij. Misschien ben ik er allemaal nog te onvolwassen voor. Ik ben zelf pas gaan samenwonen in een huurappartementje en dat vind ik al een hele stap. Bovendien hebben we net samen een kat. Lijkt ook wel een beetje op een baby – je gaat ineens ook de hele tijd schattige slaapfoto’s naar elkaar Whatsappen, of praten over poepgedrag. Hoe het ook zij – de rest van mijn generatie mag zich de komende tijd voortplanten en –bouwen zoveel ze willen, maar voorlopig is een leven met twee namen onder de bel en een dagelijkse plicht om de kattenbak uit te scheppen voor mij echt al plenty volwassen, dank je feestelijk.

Talitha Dehaene