Columns & opinie
Brief: Monster Cock Revisited
woensdag 19 maart 2014

Oh, wat heb ik mij boos zitten maken toen Oppassen voor de monster cock las. De laatste keer dat ik in de pen ben geklommen was tijdens mijn middelbareschooltijd, toen ik mij opwond over een ludieke actie die de directie had uitgevoerd met het eeuwenoude beeld van de heilige waar mijn school naar was vernoemd. Met behulp van een geblokte vlag was ze uitgedost als pitspoes, om tijdens de open dag de exacte vakken te promoten samen met een naar binnen getakelde Ferrari. Bij het zien van deze degradatie van heilige vrouw tot sekssymbool gingen alle remmen bij mij los, hoewel dat wellicht ook te wijten valt aan het feit dat ik tot over mijn oren in de lectuur van überfeminist Germaine Greer en aanverwanten zat en – lekker dwars én hippie – mijn haren rood verfde met henna. Dat laatste doe ik overigens nog steeds. Nu we inmiddels ruim een jaar of zeven verder zijn kan ik de humor van de situatie wel inzien, maar de door hormonen geteisterde Weltschmertzende puber stak voor het eerst sinds tijden weer de kop op.

Rond verschillende Leidse vrouwenstudentenhuizen schijnt sinds de zomer regelmatig een gluurder rond te hangen die het klaarblijkelijk zeer lastig vindt zijn al dan niet enorme geslachtsdeel in de pantalon te houden. Dit soort gebeurtenissen blijken niet uniek te zijn: bij een vergelijkbare reeks incidenten in 2006 bleek er een individu rond te lopen dat zich op soortgelijke wijze graag mocht verlekkeren aan de studentikoze versie van het snoephuisje van de heks van Hans en Grietje.

U zult mij niet horen beweren dat deze exhibitionistische man geen onderdeel is van het probleem, in tegendeel. Het lijkt mij zaak om de inwoners van de betreffende panden passende bescherming aan te bieden en ‘Monster cock’ (en eventueel zijn eigenaar) in een strafrechtelijk proces te kooien.

Wat echter een nog veel groter probleem is naar mijn idee, is de reactie van wijkagent Kleinhout. Als antwoord op de kritiek die een studente uitte op de instelling van de politie in deze zaak kwam hij met de volgende reactie: ‘De dames komen vaak rond half twee al dan niet aangeschoten thuis in hele korte rokjes. En na het douchen kleden ze zich vaak om in verlichte kamers, met de gordijnen open. Ik zeg niet dat het niet kan, maar denk er over na. Of, misschien heel ouderwets, laat je een keer thuis brengen.’

Deze vier zinnen schokten mij diep. In de eerste plaats omdat ik hier zwart op wit en in volledige overtuiging uitgesproken een van de grootste obstakels op de weg naar vrouwenemancipatie zag. In de tweede plaats omdat ze afkomstig zijn van een handhaver van de wet, die in artikel 1 stelt dat ‘allen die zich in Nederland bevinden in gelijke gevallen gelijk worden behandeld’. De culturele achtergrond die in de uitspraak van wijkagent Kleinhout doorschijnt is die van het verantwoordelijk houden van De Vrouw voor alle soorten incidenten die zich op het hellende vlak van seksuele intimidatie, aanranding en verkrachting bevinden. ‘Ze had niet zoveel moeten drinken.’ ‘Zag je niet hoe kort haar rokje was?’ ‘Ze lacht er toch om?’ ‘Ze zei geen nee.’

Door deze ideeën wordt De Vrouw verantwoordelijk gemaakt voor hetgeen haar overkomt, in plaats van dat De Man die betrokken is aangesproken wordt op zijn verantwoordelijkheid. Daarnaast zijn deze ideeën niet eerlijk jegens De Man. Hij wordt op deze manier afgeschilderd als een wezen dat slechts oncontroleerbaar zijn driften achternagaat en daar niet verantwoordelijk voor hoeft gehouden te worden. Boys will be boys, toch? Zo lang hier niks aan verandert, zal er niks te winnen zijn op het gebied van emancipatie.

Feminisme is zo veel meer dan empowerment van vrouwen, of het collectief haten van mannen. Feminisme is er voor de emancipatie van de gehele bevolking, man en vrouw en alle soorten en kleuren daar tussenin. Zo lang we individuen niet gelijkwaardig behandelen en zo lang we het gedateerde beeld dat wijkagent Kleinhout formuleert blijven volgen staan we stil en doen we mensen daar onrecht mee aan.

Totdat we op een punt zijn aangekomen waarop we ieder mens zijn eigen verantwoordelijkheid durven geven en die verantwoordelijkheid genomen wordt, is er inderdaad geen tijd voor de goodie bags en holistische verwennerijen voor Internationale Vrouwendag die Marleen van Wesel schetste in de rubriek “Geen Commentaar” (die overigens pijnlijk direct na het gewraakte ‘Monster cock’ artikel stond in hetzelfde nummer). Er is werk aan de winkel. Ik sluit mij aan bij de studente die haar beklag deed over de instelling van de politie, en wil haar uitspraak zelfs versterken: ik doe bij dezen mijn beklag over de instelling van de samenleving als geheel.

Eline Pollaert

Masterstudent Classics and Ancient Civilizations