Alle drie leverden een opmerkelijke bijdrage aan de emancipatiediscussie in de kranten afgelopen week. Price verduidelijkt zijn standpunt: ‘Als je kijkt naar de situatie in 1955 en een plan maakt met tien punten die je zou willen veranderen, dan kun je er inmiddels zeker negen afvinken. Als een vrouw echt wil, en bereid is een en ander op te offeren, kan ze gerust CEO worden. Geen man die haar in de weg staat.’

Zee vond het ‘een aardig stuk’. ‘Wij kunnen er inderdaad voor kiezen om professor te worden. Misschien hebben mannen soms een streepje voor, maar vrouwen óók, omdat aan al die diversiteitsnormen voldaan moet worden. Op mijn afdeling werken vooral oude blanke mannen, die mij alleen maar stimuleren. Slechts één vervelende collega maakt soms flauwe grapjes, maar als dat alles is wat overblijft na ruim honderd jaar emancipatie…’

Toch schreef zij op haar beurt in de Volkskrant van afgelopen woensdag ook een vlammend betoog, vóór een derde feministische golf. ‘De situatie geldt namelijk níet voor veel migrantenvrouwen’, zegt ze. Noemde Price de tweede feministische golf ‘misschien wel de succesvolste ideologie en sociale revolutie uit de wereldgeschiedenis’; de derde verloopt volgens Zee minder vreedzaam. ‘Shirin Musa, van Femmes for Freedom, zegt: “Wij moslimvrouwen moeten bloeden”. Als je je wil opwerpen als feminist, gebruik de tijd en ruimte dan niet voor randverschijnselen als een Bart Smit-gids met al te traditionele rolpatronen of ladies nights in de bioscoop, terwijl religie elders vrij spel heeft.’

Zee wil de westerse wereld oproepen om een internationale vibe af te geven. ‘Zodat al die vrouwen weten dat ze gehoord worden.’ Price verwachtte van zijn eigen stuk juist ‘dat het snel uit de ether zou verdwijnen’. Dat was niet bepaald het geval: ‘De meest verrassende reactie was nog wel een lunchuitnodiging van de vice-rectormagnificus en de diversity officer. Ik ben benieuwd.’ MVW