Ik loop rond op de paranormaal beurs in de grote kerk, Den Haag. Een vriendin was jarig, dus ze krijgt van mij een sessie cadeau met Bert; paragnost, spiritueel genezer en eigenaar van een epische baard. Bert is uniek, want de overgrote meerderheid van zowel de bezoekers als de paragnosten zijn oer-Hollandse vrouwen van middelbare leeftijd met getoupeerde kapsels en bloemetjesbloesjes.
De vriendin is onder de indruk, want Bert had binnen twee seconden geraden dat haar ‘iets groots stond te wachten in de liefde’. Ik niet, want het was Bert vast niet ontgaan dat ze een verlovingsring droeg. Maar vermakelijk was het zeker.
Ook grappig: zelfs paragnosten ontkomen niet aan de crisis. De gemiddelde prijs voor een consult is € 15. ‘Vroeger was dat € 20’, bromde Bert geïrriteerd.
Bij een willekeurig ander tafeltje laat ik mijn hand nog lezen en wat tarotkaarten leggen. De waarzegger kijkt me betekenisvol aan: ‘De nieuwe maan zou wel eens een voorspoedig begin van een nieuwe liefdesrelatie kunnen betekenen.’
Nou, mooi denk ik. Die kan ik in mijn zak steken. Ze wil het zelfs voor mij op papier zetten. Gewapend met aan elkaar geniet setje toekomstvoorspellingen stap ik de kerk uit. Klaar voor de rest van mijn leven.
De volgende dag ga ik wat drinken met Minervameisje. Typisch zo een meisje waar je in theorie helemaal verliefd zou kunnen raken, maar in praktijk liever niet.
Aan de bar verschijnt een Rotterdams jaarclubjongetje. Hij studeert business administration, draagt bretels en wil wel een poging wagen om onze toekomst te voorspellen. Jaarclubjongetje kijkt Minervameisje even indringend aan en zegt: ‘Jij zit sowieso niet bij een studentenvereniging.’ Hetgeen leidt tot grote consternatie bij Minervameisje.
Jaarclubjongetje probeert zijn paranormale gaven nog te redden: ‘Oké, eerst dacht ik dus niet dat je bij een studentenvereniging zat, maar nu denk ik dat je er misschien toch wel bij zit.’
Ik was diep onder de indruk van zijn vaardigheden. Hij voegde zich bij zijn vriendjes om luidkeels hun verenigingslied ten gehore te brengen.
Minervameisje, die volgens haar Facebookrelatiestatus een vriendje heeft, houdt een vlammend betoog tegen vreemdgaan. Sowieso al de hele avond op missie om glorieus dronken te worden, bestelde ze vier bier voor ons tweeën. Alsof ze gedachten kan lezen.
Elk verstandig persoon zou herkennen dat dit een uitgelezen moment was om de avond te beëindigen. Maar ik dacht terug aan mijn toekomst. De waarzegger had immers geschreven: ‘U bent bezig energie bij elkaar te garen voor de volgende aanval, wees niet wraakgierig.’ [sic]
Niet de meest precieze handleiding voor hoe ik deze situatie moet aanpakken, dus ik kies er voor het te interpreteren als een aanmoediging om toch dat biertje achterover te slaan.
Om te verklaren wat hierna gebeurde, is het goed om op te merken dat ik op dit moment het volgende feit vergeten was: mijn huisgenoot was eerder die dag teruggekomen van een lange vakantie in Venezuela. We moesten kerst en nieuwjaar nog inhalen. Hetgeen we gedaan hadden, met een halve fles rum.
Ik had graag geschreven dat ik Tucker Max-stijl als een dronken orkaan de boel op stelten heb gezet, maar het volgende wat ik mij herinner is dat ik rond een uurtje of drie al kotsende boven mijn wc hing, badend in het beschuldigende licht van de nieuwe maan, dat door het badkamerraam naar binnen scheen.
Minervameisje heb ik sindsdien niet meer gezien. Ik vond de volgende ochtend wel wat sms’jes van jaarclubjongetje op mijn telefoon. Hij vond mij ‘meaui’ en ‘sexy’.
Ik heb werkelijk geen idee waarom.
Benjamin Sprecher
Promovendus bij het Centrum voor Milieuwetenschappen Leiden