‘Ik lust eigenlijk geen quiche, maar deze wil ik wel proberen’, zegt Laura Kasius (23). Ze is een van de vele studenten die zaterdag op de Nacht van Kennis en Kunst is afgekomen. Onder grote belangstelling neemt ze een flinke hap van de miniquiche met meelwormen en keverlarven. ‘Best lekker’, reageert ze opgelucht, ‘al zit er eigenlijk weinig smaak aan.’ Als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Steeds meer avonturiers wagen zich aan de hapjes in het wetenschapsrestaurant in Museum Volkenkunde.
De insectenlollies zijn een ander verhaal, en niet alleen omdat ze niet gratis zijn. Ze zijn gemaakt van half rund- en half insectengehakt, en voor het decoratieve effect zijn er nog wat grote wormen bovenop geplakt. Mylana Uitenbogaardt (21) kijkt bedenkelijk naar de wormen, maar steekt het balletje toch in haar mond. ‘Mijn afstudeerscriptie gaat over het eten van insecten, dus ik kan dit niet aan me voorbij laten gaan. Bovendien is het eten van insecten in veel andere landen heel normaal.’
Op diverse locaties in de stad zijn interessante nachtcolleges te volgen, maar de interactieve experimenten worden het best bezocht. In Dexter’s lab in Museum Boerhaave snuffelen bezoekers aan potjes met verschillende geuren, verderop wordt met vloeibaar stikstof geëxperimenteerd. ‘Hmm, vanille’, roept een meisje. Naast haar moet een oudere man bijna kokhalzen. ‘Gadver, wat smerig! Dit ruikt naar het Amsterdamse riool.’ De man zit er niet ver naast. ‘Deze stof heet kadaverine. Het ruikt naar rottend vlees’, leggen studenten in labjas uit.
PhD-student biofarmacie Michiel Fokkelman deelt stokjes uit waarmee bezoekers DNA van hun eigen wangvliezen kunnen schrapen, die daarna onder een microscoop worden bekeken. ‘Waarom heeft zij veel meer cellen dan ik?’ vraagt een student nerveus. Fokkelman stelt hem gerust. ‘Dat zegt niets, het betekent hooguit dat zij wat harder geschraapt heeft.’ Naast de cellen zijn er ook wat rare streepjes te zien. Een niet-wetenschappelijke verklaring is snel gevonden: ‘Dat zijn vast pootjes van de meelwormen die ik net heb gegeten.’
In de Lakenhal staat een lange rij bij de 3D-printer, waar je je eigen droedels in plastic kunt laten printen. Binnen ligt ook een gekleurde vloer die reageert op beweging. Terwijl de jongeren springend oversteken, maakt een echtpaar van middelbare leeftijd een spontaan dansje. In de Proeftuin toont de Aging Machine de studenten hoe ze er op 72-jarige leeftijd uitzien. Bij het kraampje ernaast ervaren ze hoe ze zich dan zullen voelen. Valery Dassen (24) krijgt een speciaal ouderdomspak aan: een verzwaard vest, schoenen met zooltjes die zorgen voor instabiliteit en een band om haar nek om stramme, stijve gewrichten te simuleren. Ook krijgt ze een geluiddempende koptelefoon op en een bril die haar zicht reduceert. ‘Als je oud wordt, verander je schijnbaar in een soort zoutzak’, zegt Dassen, terwijl ze wankelend een paar stappen zet. Ondertussen verspreidt de penetrante geur van frituurvet zich over het grasveld. Wie trek heeft gekregen kan op de Velo Energeticus Fritus hard fietsen om een frikadel te verwarmen, want het feest gaat door tot in de late uurtjes.