Studentenleven
Voetjevrijen op de tast
Deru Schelhaas
donderdag 12 september 2013
© Marc de Haan

‘Zit ie strak genoeg?’ vraagt Amica Ko, nauwelijks hoorbaar. Amica is nog schor van de kampweek. Vanavond hoeft ze niet veel te zeggen: ze knoopt blinddoeken voor. Daarna begeleidt ze haar gasten naar een zitplaats. Als de stoelen niet zo hard waren, de tafels niet zo kaal en de blinddoeken niet zo ongepast, zou Amica in haar zwarte jasje en rode commissiedas zo gastvrouw kunnen zijn in een goed restaurant.

Maar dit is SSR, en in deze entourage wordt straks dubbelblind gedatet in het donker. De deelnemers hebben een nummer gekregen, naam of leeftijd noemen is verboden. Na afloop maakt de NC-Uit, de commissie die de 230 verse leden van lichting 2013-2014 de vereniging in moet zuigen, bekend welke naam bij welk nummer hoort. Jongste- en ouderejaars zitten door elkaar, sommigen vrijgezel, anderen bezet.

‘Van een miljoen zou ik een huis in Zweden kopen’, zegt nummer 33 (eerstejaars Koreastudies) halverwege het eerste gesprek. ‘Heb je niet een vreemde studie gekozen als je zo van Zweden houdt?’ vraagt haar tegenstrever. Daarop raakt de date, die vijf minuten duurt, in het slop.

Om dit soort pijnlijke stiltes te vullen heeft de commissie enkele gespreksopeners bedacht. De opdrachten worden steeds fysieker. Wie niet kan zien praat vrijer, wie niet zo makkelijk praat kan altijd nog voelen en wie voelt leert iemand pas echt kennen, zal de gedachte zijn.

Nummer 26 (verzorgd baardje, ‘ik trim hem dagelijks’) maakt indruk bij het voetjevrijend raden van de schoenmaat van nummer 17 (tweedejaars psychologie). ‘Dit is 38.5 of 39’, zegt hij na drie seconden. Nummer 17 schrikt. Nummer 26 blijkt in een schoenenwinkel te werken.

Nummer 20, die zich later bekendmaakt als de vrolijke vierdejaars politicologie Floris, moet het hebben van andere methoden. ‘Niet bang zijn,’ zegt hij tegen nummer 9, ‘maar ik ga iets vrouwonvriendelijks zeggen. Jij gaat straks een veel te dure studie doen, en belandt dan achter de kinderwagen. Ik ben nog altijd op zoek naar een goede huisvrouw.’ Nummer 9 lacht. Zoek de lach op met een mild bijtende uitspraak om een gespreksgenoot die aarzelt uit de veilige zone te trekken, het is een beproefde techniek uit de verleidingskunst. Floris zegt die ook toe te passen als het licht is.

Aan de andere tafels wisselen dateclichés, losse flodders en ontboezemingen elkaar af. Links vraagt iemand ‘Heb je hobby’s?’ en rechts wordt gesproken over ingewikkelde ouder-kindrelaties en een afkeer van lolly’s met meloensmaak.

Af en toe blaast Amica daters in het oor. Ze mogen zich dan in een grote zwarte binnenruimte wanen, de buitenwereld kijkt en luistert wel degelijk mee. Na iedere ronde worden de geblinddoekten naar een andere plek geholpen. Heren nemen ook plaats bij heren, en dames bij dames. Het lot heeft de volgorde bepaald en dat maakt zelden onderscheid tussen de geslachten. Zoals het ook in een ruimte met 38 willekeurige mensen altijd wel een paar vonken laat overslaan.

Dan grijpt de commissie in. De blinddoeken mogen af. De donkerdaters knipperen wat ongemakkelijk. Anderhalf uur onzichtbaarheid doet pijn aan je ogen.