Studentenleven
Column: Koekoek
donderdag 12 september 2013

Ik weet wat u misschien hebt gedacht. U dacht: gelukkig zijn we hem kwijt, die volgevreten idioot, die mafkees die bij zijn laatste column voor de zomer de helft van de lezers tijdelijk het zicht ontnam met een foto van zijn, zoals de Fransen het zo mooi zeggen, derrière au naturel. 

Voor u, en voor iedereen: Koekoek, daar ben ik weer! U bent even stevig ge-HansKlokt door mij; eerst verdwijnen, om daarna triomfantelijk weer mijn opwachting op dit podium te maken.

Altijd leuk om eerst met je blote reet boven een afscheidscolumn u allen vaarwel te zeggen, om vervolgens nu, ruim twee maanden na dato, suave en casual de werkzaamheden weer op te pakken alsof er niks gebeurd is.

Ongemakkelijk? Juist niet! Met de billen bloot en gaan. Het vereist alleen een beetje schaamteloosheid. Het is wel wat te vergelijken met de man die de loterij wint en met veel poeha ontslag neemt. De baas een draai om de oren geven, de secretaresse vol op de bek pakken en het afscheidscadeautje niet doortrekken op de gemeenschappelijke wc. Om vervolgens later weer nederig terug te keren. Met het grote verschil dat al het bovenstaande niet op mij van toepassing is en ik simpelweg de mazzel had dat mijn columns blijkbaar in de smaak vielen. Of juist niet! Gelukkig houd ik wel van dit werk, voor zover dit überhaupt werk te noemen is. Daarom ben ik weer terug.

Mijn belofte van vers columnvlees is dus maar half waargemaakt. Mijn lieve collega Marit heeft plaatsgemaakt voor de exotische (want Vlaamse) Talitha. Ik ben nu al verliefd, maar dat gaat bij mij dan ook betreurenswaardig snel. Een hardnekkig overblijfseltje van de lente. Afgelopen zomer weer verliefd geworden op zo ongeveer iedere nieuwe vrouw die ik ontmoette. Hopeloos.

Maar goed, de zomer is voorbij, de El Cid is voorbij, het nieuwe academische jaar is begonnen en u leest dit ongetwijfeld tijdens een onderbreking van het college, al dan niet ingelast door de docent. 

De nieuwe clubjes op de studentenverenigingen worden as we speak gevormd, de kick-off van de sportseizoenen komt er aan en er schijnen al enkele eerstejaars huilend bij de universiteitspsychiater te zitten.

Kortom, alles begint weer, alles is weer nieuw en toch zo vertrouwd. Als zesdejaars heb ik het inmiddels allemaal al een keer of wat voorbij zien komen en toch blijven er altijd mensen en gebeurtenissen die me van mijn stoel blazen. En dat is precies waar ik naar uitkijk.

Ik heb er weer zin in om weer een tijd lang op deze plek over van alles en iedereen en nog wat azijn te pissen dan wel de loftrompet te steken. 

Ladies and gentlemen, start your engines, let’s get shit done!

Robbert van der Linde