Studentenleven
Column: Omlenteling
woensdag 5 juni 2013

Ergens in februari schreef ik dat ik blij was over de voorzichtig ingetreden lente. Een kleine inschattingsfout, de lente was gewoon vertraagd. Had ik moeten weten, een vertraagde lente komt vaker voor. Kijk maar naar Turkije, waar de Arabische lente twee jaar na ontbranding pas aangekomen is.

Zijn de Turkse ontwikkelingen het eind van de Arabische lente of het startsein van de Europese lente? De Arabische invloeden overheersen er ontegenzeggelijk, maar Turkije mag wel meedoen aan het EK en het Songfestival. Niet voor niets wordt Istanbul het kruispunt van de wereld genoemd. Slaat de revolutie over naar Europa, of blijft die ingesloten in het Midden Oosten? Ik denk dat laatste.

Er zijn maar een paar mafketels die werkelijk geloven dat het met de mensenrechten en mediaverslaggeving in Nederland net zo erg aan toe is als in een willekeurige Aziatische of Afrikaanse dictatuur. Natuurlijk is er altijd genoeg te zeuren, maar laten we onszelf niet voor de gek houden

Wanneer studenten tijdens de Arabische lente protesteren, nemen ze hele steden over, of steken ze zichzelf in brand. In Nederland komen we niet verder dan wat geregisseerde protestmarsen en pijnlijk slechte slogans en leuzen. Iemand die een bordje omhoog houdt meenemen naar het politiebureau is natuurlijk overdreven, maar probeer dat maar eens als ‘politiegeweld’ en ‘machtsmisbruik’ uit te leggen aan de Arabische opstandelingen die in elkaar worden geslagen, zonder proces in de gevangenis worden gesmeten om vervolgens nog een keer in elkaar gescrumd te worden door ‘agenten’ met stokken.

Een chaotische geweldsexplosie van het volk is hier tegenwoordig ondenkbaar. Wij kennen geen problemen die onze fundamentele rechten aantasten. Wij vechten niet voor ons bestaan. Wat wij hier onder honger verstaan, houdt meestal in dat alle shoarmazaken al dicht zijn als we de kroeg of studentenvereniging uitrollen. Onze grote angst is dat het mobiele internet tijdelijk niet beschikbaar is. Ons grootste verdriet is het gebrek aan polonaise omdat onze voetballers, tennissers en wielrenners falen, voornamelijk omdat ze niet genoeg doping gebruiken. De altijd op de scheidslijn tussen geniaal en gestoord balancerende voetbaltrainer José Mourinho (godzijdank komt die man terug naar de Premier League, ik heb hem gemist) zei het al eens treffend: "Er is geen druk in het voetbal. Druk voelen mensen die dag in dag uit moeten werken om hun familie te voeden."

Daarom kan een zodanig protest in de Arabische wereld wel voorkomen en zelfs slagen, maar in het verzadigde Westen niet. Wij zijn de volgevreten vedettes die alleen kankeren om het kankeren. We hebben geen doel, dus verzinnen we stompzinnige alternatieven. Toch jammer dat dergelijk anarchisme niet mogelijk is in Europa. Daar zijn we net iets te beschaafd voor. Of te verwend?

Robbert van der Linde