Ik ben Talitha, 21, Vlaams maar goed ingeburgerd. In juni studeer ik af aan de Universiteit van Amsterdam, in de bachelors literatuurwetenschap en sociologie. Daarna wil ik de master forensische criminologie in Leiden doen. Dat kan, mits ik nog 30 ects via een premastertraject haal. Zeiden ze. Sinds november al probeer ik me hiervoor aan te melden. Maar niemand weet hoe dat moet. Ik heb gebeld, gemaild, bezocht. Ik heb de mastercoördinator, studentenadministratie, studentendecaan, toelatingscommissie, studieadviseurs en het informatiecentrum gesproken. Elk van deze heeft mij een ander verhaal en/of advies gegeven. En dat is frustrerend.

Mijn plan blijkt een volstrekt unicum te zijn in de Leidse academische wereld. Hold the phone – een afgestudeerde die bij ons een premaster wil volgen? Alsof het hier een frietkot is of zo, waar we zomaar schakeljaartjes uitdelen met een dikke toef mayonaise op?

Nee hoor. Ga eerst maar even langs die en die en die en als je na al die verwarring nog zin hebt om bij ons te studeren, by all means, waag dan nog maar eens een poging. En bel ons. Hoor ons wachtmuziekje aan. We dare you. Zullen we eens kijken hoeveel doorschakelingen je het kan volhouden voor je gillend van frustratie achter je laptop gaat zitten, wanhopig een gelijkaardige master ergens in Nederland zoekt en vervolgens met tranende ogen dan maar Maastricht moet googlemappen?

Er kunnen onderhand al weddenschappen worden afgesloten over de exacte dag waarop je langzaam begint te breken en dan toch maar de datum van het toelatingsexamen in Mestreech in je agenda schrijft.

Maar ik wil helemaal niet naar Maastricht. Ik heb nu eindelijk een overtuigende harde ‘g’. Wat ik wil is die verdomde premaster volgen, een ding dat blijkbaar ergens op de grens tussen wel en niet bestaan vertoeft en alleen maar op theoretisch niveau besproken kan worden. De catch is namelijk: hij is ‘officieus’.

Premasters blijken sowieso al een moeilijk begrip te zijn aan de Universiteit Leiden. Ze bestaan ‘eigenlijk’ niet, maar toch ook weer wel. Er is een verlaagd collegegeldtarief voor premastertrajecten – maar toch kreeg ik een e-mail waarin stond dat ‘Leiden geen premasters aanbiedt’. Wanneer ik vragen heb over desbetreffende onbestaande premaster, krijg ik wel degelijk heldere antwoorden van de mastercoördinator, maar die weet dan weer niet hoe het zit met aanmelding of collegegeld.

Dat weten ze bij Plexus! Zeiden ze. Alleen weten ze daar ook niet hoe ik me moet aanmelden voor een officieuze premaster. Vraag het even aan de studieadviseurs. Vraag het even aan het OIC. Vraag het even aan de toelatingscommissie. Wacht, ik verbind u door. Wachtmuziekje. Wachten. Een ogenblik geduld.

Well, don’t mind me

, ik wacht al vijf maanden. Telkens wordt me gevraagd wat ik precies wil. Ik leg het uit. Een premaster, graag, alsjeblieft?Het is nu zover gekomen dat de UL me ‘adviseert’ om dit jaar niet aan de UvA af te studeren. Ik moet nu stoppen met mijn scriptie en alles laten vallen, tot september achterover leunen. Ik kan namelijk uitsluitend als gaststudent deze broodnodige Heilige Drievuldigheid aan vakken volgen. Dit zou volgend jaar maandenlang pendelen – en als allochtoon is dat zonder studenten-OV – betekenen, om alsnog alles in Amsterdam af te maken.

Natuurlijk heb ik vier jaar lang keihard gewerkt om twee voltijdse bachelors tegelijk af te maken (braafjes volgens de regels van het instellingstarief, jawel), maar de UL vindt het blijkbaar volstrekt normaal dat ik vervolgens toch mijn afstuderen een jaar zou moeten uitstellen. Voor 30 ects. Die ik klaarblijkelijk op geen enkele andere manier kan halen.

Ja. Dan pas ben ik de premaster waardig.

Die overigens niet echt bestaat.

Of had ik dat al gezegd?

De laatste toevoeging in de soap is namelijk dat mijn volledige verzoek tot toelating tot de master is afgewezen, simpelweg omdat er geen schakeltraject bestaat.

Vreemd, want ik heb me in via het inschrijfsysteem oIEM toch écht wel specifiek aangemeld voor de ‘premaster forensische criminologie’, zoals die daar letterlijk in het drop-down menu vermeld staat. De toelatingscommissie daarentegen heeft, het spijt ons zeer, echt geen flauw idee hoe ik er toch in godsnaam bijkom dat er een schakeltraject zou bestaan?

Hoewel alle medewerkers van de UL die ik tot nu toe heb gecontacteerd ontzettend hun best hebben gedaan om me te helpen, blijf ik toch verbijsterd over het schijnbaar totale gebrek aan communicatie tussen de verschillende afdelingen en organen van deze universiteit. Wanneer me bij de mastervoorlichting verzekerd wordt dat ik ook met mijn vooropleiding deze master zal kunnen volgen, mits een schakeltraject, maar ik vervolgens vijf maanden lang van het kastje naar de muur wordt gestuurd en uiteindelijk te horen krijg dat er eigenlijk helemaal geen sprake is van zo’n traject, dan kan ik niet anders dan hoofdschuddend vaststellen dat er iets heel erg mis is. En een misnoegde brief schrijven.

Talitha Dehaene is bachelorstudent literatuurwetenschap en sociologie aan de Universiteit van Amsterdam