Studentenleven
Column: Moraalprinses
Marit de Vos
woensdag 13 maart 2013

 Degenen die wel eens hebben gedebatteerd, kennen misschien de spelvorm ‘dubbelspraak’ wel: de spreker krijgt woorden die niets met elkaar te maken lijken te hebben en moet in zijn verhaal deze op een geloofwaardige manier met elkaar verbinden. Bij Dit Was Het Nieuws doen ze iets soortgelijks.

 Het is mooi te zien dat de werkelijkheid van alledag maar al te graag een potje ‘dubbelspraak’ speelt: bijvoorbeeld bij het veelbesproken optreden van Beyoncé tijdens Obama’s inauguratie, dat achteraf geplaybackt bleek te zijn. De media waren er vol van: hoe kan iemand in de top van zijn vak de boel zo belazeren! Vorig jaar had ik niet graag achter een katheder gestaan om woorden als ‘Beyoncé’, ‘professoren’ en ‘de Tour’ aan elkaar te praten. Maar de werkelijkheid van alledag toont zich meester in de spelvorm, want ineens staan ze heel logisch op een rijtje daar in de eregalerij van bedriegerij: een Destiny’s Child, een tweetal Nederlandse academici en een zevenvoudig Tourwinnaar. De Duitse minister van Onderwijs kan er ook nog wel bij! En we kunnen ook nog wel een zak Ikea-balletjes opentrekken...

De vrouw die de president toezong met een bandrecorder, kon haar carrière nog snel redden met een vlammend optreden tijdens de Superbowl. Maar Lance, Diederik en Don verloren direct baan en faam. Toch zijn er dan nog creatieve oplossingen: Diederik Stapel schrijft een boek en een Australische bibliotheek verplaatste simpelweg de boeken over Lance naar hun fictie-afdeling (misschien kan die van Stapel daar straks ook wel bij).

Waarom hadden we zoveel hoop? Hoop dat het deze keer echt waar was! Dat een man met 120 publicaties in drie jaar solide en eerlijk onderzoek heeft opgeschreven. Dat de man die sterker was dan kanker, ook met niets meer dan schoon bloed, zweet en tranen zeven keer te sterk was voor de Tour. Dat een live optreden van een topartieste toch potverdikkemme live is.

Ook zij die zelf niet zonder zonden zijn, koesteren nog hoop voor een eerlijke medemens.

Ik zag een avond een soepele student van mijn vereniging een reünist geëmotioneerd toespreken: ‘Maar meneer, u vertelde net dat u kinderen heeft, hoe kunt u dan vanavond uw vrouw bedriegen met een ander?!’

De vreemdganger had meer begrip verwacht van de jonge vent. ‘Ga nou toch niet de moraalridder lopen uithangen alsjeblieft!’ snauwde hij hem toe.

Maar zelfs de soepele jongeman koesterde de hoop dat de vaders van onze samenleving wel hun wilde haren waren verloren. Ik hoop met hem mee. Ik kies ervoor de moraalprinses in mijn eigen, eerlijke sprookje te zijn. Ik bouw luchtkastelen vol schone sporters, zingende zangers, aimabele academici, ministers zonder fraude en runderbiefstukken van koeien.