Studentenleven
Wees geen held
Marit de Vos
dinsdag 12 maart 2013

Zoals in een aflevering van House MD zag ik de micro-organismen door de lucht vliegen en op mijn salade belanden. De besmetting was het gevolg van een hoestend meisje achter mij. Ik bedacht me nog dat het volkomen nutteloos was, maar kon een blik achterom toch niet onderdrukken. 

Het meisje bleek gelukkig net zo gul met haar verontschuldigingen als met haar bacillen en ik schaamde mij direct voor mijn reactie. De spetters uit haar hoestbui hadden me niet slechts geïrriteerd, maar pure verontwaardiging was van mijn blik afgedropen. Hoe durfde ze?

Maar eigenlijk: hoe durfde ik en waarom liet ik me zo kennen? Bovenaan mijn lijstje mogelijke oorzaken zette ik mijn huidige verblijfplaats Amerika en de indoctrinatie door paranoïde nationale anti-griepcampagnes. Ook al kon ik er smakelijk om lachen, misschien hadden de ‘Wash your hands. Thanks for being a flu fighter’-bordjes toch hun effect op mij uitgeoefend.

De epidemie zelf heeft ook een bijzonder krachtige uitwerking op de mensen om mij heen. Ik zie collega’s er alles aan doen om kantoorgenoten, geveld door griep, nog een dagje thuis te houden; terwijl een dag ziek zijn een dag vakantie kost voor werkend Amerika. Deze oncollegiale sfeer wordt gesteund door een andere slogan uit de campagne: ‘Sick with the flu? Don’t be a hero, stay home.’ Gelukkig had ik mijn heldenstatus al eerder verworven toen ik voor mijn eigen veiligheid en die van mijn medemens, de griepprik in ontvangst nam.

Fijne bijkomstigheid van deze nationale angst is handalcohol op alle locaties; iets wat in de Leidse UB ook vast zou worden gewaardeerd. Wellicht is de angst voor besmetting er een die we onszelf, met de komst van de ‘preventie pretpakketten’, hebben wijsgemaakt. Maar we mogen blij zijn dat de preventiemiddelen in het land van Lange Frans & Baas B, toch nog minder vergaand zijn dan in Azië en Amerika. Griepseizoen of niet, er worden geen mondkapjes uitgedeeld bij de ingang van het LUMC.

Tijdens het zojuist beschreven salade-incident, zat ik geprefabriceerde blaadjes naar binnen te lepelen op Amerikaanse wijze, met jas aan en plastic vork in de rechterhand. Slechts een glaasje gesteriliseerde melk (Louis Pasteur is niet zo’n held hier) ontbrak nog aan dit aseptische tafereel.

Zo zijn wij toch niet opgevoed! Vol nostalgie denk ik terug aan de wasmiddelreclames, die ons vertelden dat dankzij de nieuwe megapearls, kinderen gewoon weer lekker ‘kind kunnen zijn’. Vol nostalgie denk ik aan de glazen op mijn studentenvereniging, amper gespoeld en waarschijnlijk kruisbestuifd met het koortslip-virus. Met een gerust hart heeft iedereen lekker weerstand op kunnen bouwen in de modderige polder. Wellicht moeten wij nu ook starten met een nationale campagne tegen de gezamenlijke micro-vijanden: “Vervuilt uzelve en uw naasten, voor volk en vaderland!”

Marit de Vos is vijfdejaars studente geneeskunde doet dit collegejaar onderzoek in een ziekenhuis van Harvard Medical School in Boston.