Deze El Cid-week was anders dan de anderen. Maandagochtend wist ik al dat er iets niet klopte. Zoals ieder jaar verzamelden honderden aanstaande studenten zich op de Beestenmarkt, maar waarom kwam de regen niet met bakken uit de hemel? Het is tenslotte traditie om in dampend natte kleding naar de rector te moeten luisteren. Dit jaar zaten de terrasjes echter vol, de verenigingen lieten zich van hun beste kant zien en elk grasveld veranderde in een spontane picknick.

Een week later, tijdens de introductiedagen van de hogeschool zat ook iedereen buiten in de zon. Maar binnen, waar verschillende studentenverenigingen met een kraampje op de informatiemarkt stonden, was het een trieste bedoening. De hbo’ers wisten namelijk niets van de kraampjes af. Deze kindjes zouden straks na hun college weer bij papa en mama thuis op de bank zitten. Het is dan ook niet vreemd dat steeds meer hbo’ers zich opgeven voor de El Cid-week. Tijdens deze dagen maken ze wél kennis met de het rijke verenigingsleven dat Leiden te bieden heeft.

Maar is het niet vreemd dat hbo’ers welkom zijn tijdens de El Cid en bij studentenverenigingen, zonder dat ze hier informatie over ontvangen? De meesten horen alleen over de El Cid van het selecte groepje hbo’ers dat er wel heenging. ‘Het is net zoiets als de hbo-dagen, maar dan veel leuker’, hoorde ik ze tegen elkaar zeggen. Dit leidt logischerwijs tot scheve gezichten.

Ondertussen was de El Cid er een van records, kunnen we overal lezen. Dit heeft echter ook een keerzijde. De El Cid-week zat vol. Er stonden mensen op de wachtlijst en de rij voor de polsbandjes stond tot aan de brug. De feestjes bij Augustinus waren zo druk dat dansen onmogelijk werd, het watersportfeest verplaatste zich langzaam naar buiten omdat de rij voor Asopos oneindig lang was. De pannenkoeken waren op en meerdere grote verenigingen moesten een ledenstop invoeren.

De El Cid-commissie kampt dus met een groot dilemma. Ze willen zoveel mogelijk mensen aantrekken. Naast eerstejaars en hbo’ers konden nu ook ouderejaarsstudenten een passe-partout kopen. De verenigingen barsten echter uit hun voegen. Het is daarom belangrijk dat er keuzes worden gemaakt. We moeten af van het hbo-gedoogbeleid. Ze horen er helemaal bij, of helemaal niet.

Als hbo’ers welkom zijn, doe het dan goed. Informeer iedereen, wel zo eerlijk. Noem tijdens de openingsspeech niet alleen de studenten van de universiteit maar ook de mensen van het hbo. Houd er als hogeschool – net als de universiteit dat doet – rekening mee dat mensen een werkweek of een kampweek bijwonen, en plan dus geen verplichte bijeenkomsten in de weken na de El Cid.

Maar de capaciteit is niet oneindig. We willen toch niet dat mensen zich snel ergens inschrijven om een ledenstop voor te zijn, zonder de kans te hebben gehad overal rond te kijken? Als we niet langer selecteren op opleidingsniveau of studiejaar is er wellicht een andere selectie noodzakelijk. Wie schrijft zich het snelst in bij ons kraampje? Hoe snel ad je een biertje? Hoe hard kan je zingen? Wat is je cupmaat?

Dat is een beetje jammer.

Petra Meijer