In een glossy las ik voor het eerst over consuminderen. Voor wie er nog nooit van gehoord heeft, het is het tegenovergestelde van consumeren. Je geeft minder geld uit en bent toch ontzettend gelukkig. Dat klinkt als een geitenwollensokken-idee, maar in het stuk stonden enkel hippe, mooie mensen. Prachtige vrouwen in prachtige kleding, zogenaamd van de muffe kringloopwinkel om de hoek.

Eén gezin beweerde elk weekend de straat op te gaan om de 'wereld mooier te maken'. In plaats van een fortuin uit te geven aan een dagje Six Flags, werd er een paar euro besteed aan ingrediënten voor koekjesdeeg. De koekjes – per stuk aangeraakt door tien snotterige kinderhandjes – verdwenen in een zakje met een gekleurd lint en een kaartje eraan: 'Deze koekjes zijn voor jou! Gewoon, omdat het leven mooi is.'

Dat kun je eigenlijk niet anders dan wantrouwen. Afgaande op het gejank bij mijn buren worden er in normale gezinnen snottebellen afgeveegd, 'time-outs' uitgedeeld en ruzie gemaakt over wat de Lego-poppetjes vanavond eten.

Consuminderaars zijn waarschijnlijk van die mensen die de hele stad onder breien. Het is niet zo vreemd dat de Leidse zomer niet losbarst, de stad is voorzien van een spuuglelijke wintertrui. Consuminderen is tegennatuurlijk, en bovendien slecht voor de economie. Natuurlijk kan je gelukkig zijn met minder, maar je kan zeker gelukkiger worden van meer.

Doe mij maar een oude Volvo met zo'n koffer op het dak. Of een Volkswagenbusje met bloemetjesgordijnen. De wereld is mijn camping. Ik wil een barbecue die je als plantenbak aan het balkon kunt hangen. We zullen elke avond biefstuk braden tot onze ecologische voetafdruk continentale proporties aangenomen heeft en we bevriende vegetariërs niet meer onder ogen durven te komen.

Ik wil een hangmat, waarin ik kan luieren voor het huis. Consuminderende buren mogen mij af en toe een zetje geven. En ik wil een nieuwe telefoon, waarmee ik vrijwillig foto's kan verkloten ten behoeve van mijn artistieke status.

Maar ik zou ook consuminderen, en zocht op het strand naar stukjes zwerfhout, om zo'n guirlande van te maken die ik in de plaatselijke souvenirshops had gezien. Nu, twee weken later, hebben de stukjes hout ineens een pluizig vachtje en ontdek ik er de nieuwste levensvormen op.

Ik koop toch maar een biologische tomatenplant en voorzie hem van een kaartje. 'Voor jou. Zomaar.' Bij een vriend zet ik de plant voor de deur. Het lijkt me een leuke verrassing voor als hij vanavond thuiskomt. Maar ik kan die plant hier toch niet zomaar laten staan? Ik verschuil me achter een auto en houd de plant een tijdje in de gaten. Hij trekt veel aandacht van voorbijgangers, en het lijkt een kwestie van tijd totdat iemand hem meeneemt. De wereld mooier maken is prima, maar natuurlijk niet voor een vreemde. Ik pak de plant weer op en fiets naar huis. Hij doet het goed op mijn balkon.

Petra Meijer