Studentenleven
Pavlov-koe
Petra Meijer
woensdag 6 juni 2012

Ineens was mijn stage voorbij. We aten een stuk taart en ’s middags een tweede. Ik prikte in de aardbeien, steeds opnieuw, en knoeide met de room.

Dat was het dan. Niet meer elke dag om zeven uur opstaan. Weer eens tot drie uur ’s nachts kunnen blijven hangen, nog een glas wijn nemen zonder te denken aan morgen.

De dag na mijn stage was ik om zeven uur ’s ochtends klaarwakker. Ik draaide me nog een keer om, maar viel niet meer in slaap. Dan maar opstaan. We zouden naar Texel gaan om het - weliswaar tijdelijke - einde van mijn arbeidersbestaan te vieren.

Texel bleek kleiner dan de onderbroek van mijn oma. Het eiland wordt bevolkt door zeven mensen en honderdduizend blatende schapen. Verder zie je er toeristen of mensen die aan toeristen proberen te verdienen. Dat doen ze traditiegetrouw met bier, hamburgers en lelijke bikini’s, maar ook met biologische asperges, biologische aardbeien, biologische shiitake paddenstoelen, biologisch ijs en biologisch lamsvlees. Uit de folder: ‘Het beste lamsvlees van Texel. Kom langs op onze boerderij om te zien hoe wij met onze dieren omgaan.’ Ik koos voor het ijs.

Al likkend aan biologische appeltaart en biologische witte chocolade belde ik met mijn chef. ‘Hoe is het op Texel, Petra? Mis je ons al?’ Ik dacht even na. ‘De zon schijnt hier, dat verzacht de pijn een beetje.’

Natuurlijk kwamen we niet alleen voor het ijs. Het ijs werd op ‘ambachtelijke wijze’ gemaakt, en daarom werd iedereen uitgenodigd om de melkrobot van dichtbij te komen bekijken. Met Keuringsdienst van Waarde-achtige interesse vroeg ik me af hoe de woorden ‘ambachtelijk’ en ‘robot’ zich tot elkaar verhielden. Bovendien had ik niet het idee dat er nog veel boeren met de hand melken, dus al die aandacht voor de melkrobot was op zijn minst opmerkelijk.

Mijn scepticisme bleek onterecht. De melkrobot bleek een vertaling van ultieme vrijheid. De koeien op de ijsboerderij beslissen zelf wanneer ze gemolken willen worden. Ze lopen de machine in en de melkrobot detecteert of ze aan de beurt zijn. Zo ja, dan krijgen ze een handje voer en worden ze gemolken. Er komt geen boer meer aan te pas.

Natuurlijk zijn die koeien niet op hun achterhoofd gevallen. Al snel beweegt een handje voer ze er toe de melkmachine te bestormen. In de tien minuten dat wij er stonden te kijken kwamen er heel wat opportunistische dames langs. Met een vriendelijk doch dringend duwtje werden ze de machine uitgeknikkerd. Doorlopen, Clarabella.

Inmiddels ben ik al vier dagen thuis. Ik ben nog geen een keer naar de stad geweest. In de supermarkt kies ik steeds de verkeerde rij. Eenmaal bleef ik tot drie uur ’s nachts ergens hangen. Ik nam nog een glas wijn en werd de volgende ochtend wakker met hoofdpijn. Om zeven uur ‘s ochtends, dat dan weer wel. Ik wierp een blik op de wekker en dacht aan de koeien. Hoelang zou het pavlov-effect aanhouden? Misschien neemt de heimwee naar mijn stage langzaam af, en is het leven over een paar dagen weer gevuld met uitslapen en scriptie schrijven.