Columns & opinie
Geen commentaar: Dag mam!
Thomas Blondeau
woensdag 9 mei 2012
© Silas.nl

Hoe vaak bel jij je moeder? Volgens telecom-aanbieder Hi alleen maar als we, gestrand en verregend, moeten worden opgehaald. Maar reclames zijn zelden een goede weerspiegeling van de realiteit. Anders keek mijn zus jubelend uit naar die tijd van de maand. Kon ze zich eindelijk weer fris en fruitig voelen.

Pa-, ma- of voogdlief mag dan misschien sneller geWhatsApped dan gesproken tegenwoordig, het contact met thuisfront wordt steeds inniger. Op oriëntatiedagen duiken de ouders vaker dan ooit tevoren aan de zij van de kroost op. En net zoals op de middelbare school komt een ouder er zich wel eens tegen aan bemoeien als de cijfers tegenvallen. De studentendecaan van de Universiteit van Tilburg zei daarover twee jaar geleden al in de ondertussen opgeheven De Pers: ‘Nu bellen wel eens bezorgde moeders omdat hun dochters bij een studentenvereniging willen. Of ouders die het niet eens zijn met het negatieve bindend studieadvies. Zeggen ze: het is zo zielig, hij heeft zo hard gewerkt.’

Dat de navelstreng steeds strakker om het nageslacht wordt gewonden, is iets wat ontwikkelingspsycholoog Peter Gray (pagina 11) ook is opgevallen. Ouders zijn bang. Bang dat iemand met zijn tengels aan hun peuter zit, bang dat hun dreumes zich openhaalt aan een glasscherf in de zandbank, bang hun paardenmeisje een breezersletje is, bang dat die joint in het fietsenhok morgen een heroïnespuit is, bang dat de tijd op de universiteit besteed wordt aan slipjes aan een hertengewei hangen.

Begrijpelijk maar volgens Gray overdreven –hoe vaak gebeurt dat nou? –en ook zorgwekkend. Een kind laten opgroeien, betekent ook het de vrijheid geven om fouten te maken. En al helemaal als dat kind achttien is.

In The Chronicle of Higher Education beschrijft Terry Castle, een literatuurprof uit Stanford, haar verbazing als ze erachter komt hoe vaak haar studenten het ouderlijk huis contacteren. Na rondvraag blijkt ‘dagelijks’ geen uitzondering te zijn.

O, zeker, het is Amerika. Stanford zelfs, waar een studie een godsvermogen kost. Toegang tot die topuniversiteit is alleen mogelijk dankzij een zorgvuldig samengesteld curriculum van hoge cijfers en buitenschoolse activiteiten. Niet zelden het product van liefhebbende en controlezuchtige ouders.

Wat is er tegen de hand vasthouden van wie je houdt? Niets natuurlijk. Behalve dat het er op een bepaalde leeftijd potsierlijk begint uit te zien. En dat opgroeien ook betekent op eigen benen staan. Of in woorden van Castle: ‘De afschaffing van je erfenis, het ‘vreemd maken’ van je zekerheden, het uitdagen, ontkrachten, of gewoonweg het teleurstellen van je ouders is, nu meer dan ooit, de absolute voorwaarde voor intellectuele en emotionele vrijheid.’

Bedank dus je moeder aanstaande zondag. Geef haar een doos dure bonbons. Maar gaat ze ook nog niet eens gezellig samen op smikkelen.