Binnenkort mogen we weer naar de stembus, mensen. Nee, niet voor die Haagse egoparade van gedateerde ideologieën. Ik heb het over verkiezingen die er echt toe doen. Ik heb het over de universiteitsraadsverkiezingen. Vanaf negen mei zijn de elektronische stemlokalen weer een weekje lang geopend.
Nu de overheid steeds meer verantwoordelijkheid bij de universiteiten wil neerleggen, is het zaak ook daadwerkelijk van dat politieke recht gebruik te maken. Of de hypotheekrenteaftrek nog bestaat als je afgestudeerd bent, houdt je als achttienjarige minder bezig dan hoe hoog het bsa ligt. En of er überhaupt genoeg studieplekken zijn om die punten binnen te blokken. Het personeel weet dan weer dat de vakbond zich moet laten gelden in tijden van bezuinigingen.
Het belang van de universiteitsraad is echter zo evident dat het nauwelijks nog wordt verdedigd. Al jaren cirkelt de opkomst rond een vijfde van het aantal kiesgerechtigden. Dan spreek je niet meer van een achterban. Dat is je borrelclubje. Onlangs besloot de raad zelfs achter gesloten deuren over het bsa te vergaderen. Dat deze krant daar vragen bij stelde, kon rekenen op wat kregeligheid bij de leden. Zorgwekkend want het is – in de microcosmos van een universiteit – niet anders dan regentesk gedrag. Laat ons met rust, wij beslissen voor u.
Ervan uitgaand dat dit voorval het bestuurlijke equivalent is van a slip of the pen, blijft de zorg om de povere opkomst. Een raad met een stevig mandaat zal zich niet gauw laten wegbluffen door het doordrukvermogen van het college. Nu zullen met name de studentenpartijen best aan de kar gaan trekken. Wat debatten, posters, gadgets, een mascotte hier en daar.
Zoals alle voorgaande jaren. En zoals Benjamin Franklin al zei (met Obama in zijn kielzog): waanzin is het herhalen van telkens hetzelfde gedrag en toch een andere uitkomst verwachten.
Wordt het daarom geen tijd voor wat anders dan wasmiddelreclametechnieken, beste studentenpartijen? Jullie willen allemaal beter onderwijs, betere koffie, betere begeleiding en betere aansluiting met het verenigingsleven. Natuurlijk, de een wil wat meer duurzaamheid, de ander wat meer waskracht, nog een ander wil ethiek in het vakkenpakket en weer een ander is veel fosfaatvrijer dan de ander. Maar is de verzuchting van de supermarktklant ook niet van jullie op toepassing: ‘Ach, het is slechts de verpakking die verschilt.’?
De student kan binnenkort stemmen op vier studentenpartijen met elk dertig kandidaten. Wat als volgend jaar die 120 mensen nu eens samen zouden gaan werken? Wat als er één studentenpartij komt? Bestaansrecht: de student.
Goed, gun de christenen hun status aparte. Kun je nog wat debatteren. Maar komaan BeP, LVS en SGL, geloven jullie zelf nog in jullie onderscheidende karakter? De hervormingen van het hoger onderwijs zijn van dien aard dat de tijd van kabbelende vergaderingen voorbij is. Zijn jullie het jullie kiezer niet gewoonweg verplicht om de krachten te bundelen?