Studentenleven
Column: Eet de zon
Anne van den Wijdeven
woensdag 28 maart 2012

Opeens was het lente, en met de lente kwam de realisatie dat het ook opeens zomer zou worden, en opeens strandweer. Ik overwoog een dieet. Of nee, zoals de obesitas-gerelateerde sensatietelevisie ons leert: geen dieet, een lifestyle change. Van nu af aan zou ik alleen eten in gezelschap van anderen. Als ik dientengevolge opeens veel meer met mensen af zou spreken om me vol te kunnen proppen, zou ik in ieder geval zo’n gezellige dikkerd zijn. Vergeleken met dun en vriendloos was dat misschien verkiesbaar. Het leek me een prima plan.

Toen zag ik een trailer voor een documentaire. Eat The Sun, van Peter Sorcher. Mensen die geloven dat we al onze energie, al onze voeding uit de zon kunnen halen door er simpelweg naar te kijken. Elke dag tien seconden langer tot je uiteindelijk vierenveertig minuten achter elkaar met blote voeten (belangrijk) op onbedekte aarde (belangrijker) naar de zon kan staren. De profeet van deze visie is een Indiaas enigma genaamd HRM, die claimt al acht jaar lang niets gegeten te hebben. ‘Ook jij kan op zonne-energie leven’, aldus HRM. Eenmaal volledig opgeladen heb je geen eten meer nodig en word je nooit meer ziek, lichamelijk of geestelijk. Sungazing heet het.

De documentaire is geen parade van breed lachende acolieten, want journalistiek is alle kanten belichten. Er is dus ook een stel wetenschappers opgetrommeld. Een natuurkundige haalt zijn schouders op: ‘Op zich is energie energie’, en daar heeft hij op zich gelijk in. Een paar biologen snuiven verontwaardigd. Zij geloven het niet. Misschien zijn ze gewoon bang. Wat doe je met informatie die alles waar je voor staat in gevaar brengt? Zie ook: de katholieke kerk versus Galileo. Zie ook: tot diep in de nacht aan je onderzoek werken en dan één artikel vinden dat alles onderuit haalt. Ik begrijp de biologen wel.

Tegelijkertijd begrijp ik de sungazers helemaal niet. Dat maakt hen juist zo spannend. Ze hebben allemaal een blik in hun ogen die zo waanzinnig is dat je hem makkelijk voor rationeel kan aanzien. Of misschien andersom. Ze spreken van een verminderd hongergevoel, van het idee op het randje te staan van iets groots, van spirituele voeding tegenover fysieke voeding, van kracht die nergens anders vandaan kan komen, van wat misschien de volgende stap in de evolutie van de mensheid is. Allemaal ervaren ze de intense gelukzaligheid van de fanatici.

Of in ieder geval bijna allemaal. De trailer hint ernaar dat de sympathiekste der sungazers potentieel ergens aan lijdt, en dat die kwaal potentieel door al dat sungazing komt. De arme man in kwestie stort al voor de ogen van het publiek ineen voordat de documentaire goed en wel is begonnen. Informatie die alles waar je voor staat in gevaar brengt. Zie ook: doktersuitslagen.

Dit alles overdacht ik toen ik te laat (of te vroeg?) naar mijn kamer stommelde, en ik laag in de ochtendlucht de zon zag staan, diepgeel en perfect rond. Ik hield het een minuut vol. Toen ik wegkeek zag ik eerst niets, gevolgd door een licht verontrustende combinatie van niets en gele vlekken. Had ik honger? Ik had geen honger. Toch haalde ik voor de zekerheid een broodje.

‘Lekker hè, zo’n zonnetje’, verzuchtte de bakker. ‘Heerlijk.’

‘Dat is nog maar de vraag,’ antwoordde ik, want dat was het.