Vorige maand vond een inspraakbijeenkomst plaats over de vastgelopen CAO-onderhandelingen. De onderhandelaar namens het personeel, Jan Boersma was aanwezig, evenals ongeveer 20 medewerkers van de universiteit.

De consensus was dat een loonstijging en koopkrachtbehoud ondergeschikt zijn aan het behoud van het sociale vangnet en het behoud van werk. Het tweede punt is de werk-naar-werkbegeleiding: de bonden willen dat een medewerker pas losgelaten mag worden als er passend werk gevonden is, maar de universiteiten willen, ondanks dat ze wel begeleiding willen bieden, geen harde prestatieafspraken maken. Het derde punt van zorg is de toename van het aantal medewerkers dat als uitzendkracht wordt ingezet, wat enerzijds voor de afdelingen onwenselijk is, omdat het allerlei contractuele problemen oplevert en het de continuïteit van het werk niet ten goede komt, en anderzijds ook veel onzekerheid bij de medewerkers oplevert.

Hoe relevant is deze discussie eigenlijk? Boersma, tijdens de bijeenkomst: ‘De universiteiten doen deze bijeenkomsten af als niet representatief, omdat ze vinden dat er altijd the usual suspects op af komen.’ Wie deze mensen zijn laat zich raden: de kleine, harde kern van actieve vakbondsleden. Ook voorzitter van het lokaal overleg, de biologe Rinny Kooi, onderkent dat het moeilijk is om mensen buiten deze groep aan te trekken. Wel is ze tevreden met de uitkomst. ‘De discussie was erg positief en constructief; de vier bonden zijn eensgezind in hun eisen.’

Om het usual suspects-probleem aan te pakken wordt nu in samenwerking met Hugo Levie, de onderhanderlaar van de VSNU, onderzocht hoe er een representatief onderzoek georganiseerd kan worden naar de prioriteiten van de universiteitsmedewerkers, door een extern bureau. Eind deze maand hervatten de formele en informele gesprekken. CR