Een jaar lang woonde op de verdieping onder mij een drietal Minervaantjes. Op zich niet bijzonder. Ware het niet dat een van de Minervanen, we zullen hem maar Roderic noemen, op vrij columnwaardige wijze het huis heeft verlaten. En dat ik als indirect gevolg daarvan het beeld van neukende mensen in dierenkostuums op mijn netvlies gebrand zie.

Roderick is een doorsnee Minervaan, en hoewel hij fanatiek hockeyde, was hij al behoorlijk gezet. Soms stond hij met zijn fiets en twee hockeysticks in de deuropening. Dan vertelde hij trots dat hockeysticks net golfclubs zijn. Elke stick heeft een ander karakter. Zijn topexemplaar kostte wel 150 euro. Verder sprak ik hem af en toe in de gang over de huisrekening. Meestal was hij dan gekleed in een net iets te strakke trainingsbroek en capuchontrui. Iedereen maakte geld over naar Roderick, waarmee hij dan het gas, water, licht en internet betaalde.

Zou Roderick überhaupt geweten hebben dat op de verdieping boven hem een roemruchtig Mare-columnist woont? Vast niet. Al is het maar omdat, in de weinige communicatie die wij hadden, hij mij steevast Bernard noemde.

Maar goed. De Minervaantjes dus. Die hebben zich, na een jaar keihard zuipen, eindelijk een plek in een echt Minerva-huis verworven. Ik wens Roderic een prachtige Minerva-carrière toe. Maar pas nadat die eikel de deurwaarder van Essent heeft afgekocht. Blijkt dat hij nooit enige rekening heeft betaald. Pas toen het hele huis bijna werd afgesloten, roken zijn huisgenoten onraad. Ik kwam vorige week een van zijn ex-huisgenootjes tegen op een feest. Hij vertrouwde mij enigszins aangeschoten toe dat ‘hij het helemaal gehad heeft met die dikke’.

Nu was er op zich helemaal niets aan de hand – een e-mail naar zijn moeder en het was geregeld – maar toch interessant. Wat bezielt iemand om nu juist het geld voor elektra achterover te drukken? Ik bedoel, als er één manier is om tegen de lamp te lopen is het wel de elektriciteitsrekening niet te betalen. Het is bijna alsof hij betrapt wou worden. Hij had het geld vast niet nodig voor een huis-tuin-en-keuken-World-of-Warcraft-verslaving.

Nee, dit was een schreeuw om hulp, om aandacht zelfs, zo stel ik mij voor. Ik heb hem al een paar keer gemaild, maar zelfs op onschuldigere vragen, zoals ‘Hoe heet het bedrijf waar we ons water vandaan krijgen’ reageert hij niet meer.

Dan moeten we het zelf maar bedenken. Ik heb via Whatsapp een informele enquête gehouden onder mijn vrienden. De meest populaire suggestie was drugsverslaving. Op een gedeelde tweede plaats kwamen de veeleisende vriendin en de ontknapingsservice.

Een elegante suggestie kwam van mijn broertje, die ervan overtuigd is dat Roderic een cadeau voor zijn moeder moest kopen, die nu helaas weet waar het geld vandaan komt. Enigszins confronterend werd het pas toen een vriend foto’s rondmailde met daarin neukende furries.

Iedereen weet dat het internet vol met obscure shit zit, maar, beste lezer, ik zag ook niet aankomen dat binnen de kortste keren mijn inbox bedolven werd onder fotografisch bewijs van de meest bizarre seksuele afwijkingen.­

Maar laten we het maar bij de furries houden. Een obscuur fenomeen? Ze verschenen zowel in Man bijt hond als in Valerio duikt onder. Het internet leert ons dat furries, ook wel bekend als onderdanen van het furry fandom, over het algemeen mensen zijn die het leuk vinden zich te verkleden in hun eigen fursuit, een eigen fursona (bijvoorbeeld een antropomorfe kat) hebben waarmee ze gevoelige gedichtjes schrijven en verkleedfeestjes houden. Maar ook dat 76 procent van de furries een relatie heeft met een soortgenoot. Dan weet je al hoe laat het is.

Ach Roderic. Waarom ook niet.

Benjamin Sprecher is promovendus bij het Centrum voor Milieuwetenschappen Leiden